[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Aby rozpocząć lekturę,
kliknij na taki przycisk ,
który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.
Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym
LITERATURA.NET.PL
kliknij na logo poniżej.
FRYDERYK SCHILLER
Wiersze
2
Tower Press 2000
Copyright by Tower Press, Gdańsk 2000
3
REZYGNACJA
I jam w Arkadii począł życie swoje,
I mnie natura przez uścisk miłosny
Przysięgła w kolebce czystych rozkosz zdroje;
I jam w Arkadii począł życie swoje,
A przeciem łzami spłacił chwile wiosny!
Raz się tylko życie wdziękiem kwiatu stroi,
Mój kwiat już wionął, już mię nie okrasi,
Bóg milczących grobów – płaczcie, bracia moi!
Bóg milczących grobów przy mym boku stoi,
Dnia pochodnię gasi!
Na twym czarnym progu, otoczon ciemnotą,
Staję przed tobą, straszliwa wieczności!
Odbierz zapis szczęścia, odbierz pieczęć złotą
Nietkniętą; jak widzisz, powracam z ochotą,
Nie znam szczęśliwości!
Przed tron twój niosę swoje ciężkie żale,
Bądź moim sędzią, niezgięta królowo!
Na owej gwieździe mówią ku twej chwale,
Że, niezachwianą mając w ręku szalę,
Tu płacisz wiernie i karzesz surowo.
Tu na zbrodniarza padnie blada trwoga,
Cnota pozna radość niepojętą zmysły;
Tu ciemne wyroki zjaśni gwiazda błoga,
Do tajników serca rozwinie się droga,
Tu z cierpiącym będzie obrachunek ścisły.
Tutaj pielgrzym weźmie rozbrat ze strapieniem,
Wygnaniec znajdzie przytułek ojczysty.
Piękna córa bogów (prawda jej imieniem),
Której wielu nie zna i unika z drżeniem,
Lot życia mojego powściągła strzelisty.
„W drugim cię życiu nie minie zapłata,
Daj mi swą młodość, daj wszystkie jej wdzięki,
Oto masz kartę za swe młode lata.”
Przyjąłem zapis do drugiego świata,
I dałem młodość na ten znak poręki.
„Daj mi swą Laurę, ten klejnot niewieści,
Którąś pokochał z najczystszym zapałem:
Za grobem stokroć spłacę twe boleści.”
Jam z serca wydarł ten klejnot niewieści,
Ciężkom zapłakał i z rozpaczą dałem!
4
„Zapis w kraj zmarłych? o złudo haniebna!”
Wykrzyk szyderczy odezwał się wszędzie:
„Kłamem cię zwiodła ciemięzców służebna,
Przez nich wspierana, bo dla nich potrzebna,
Przyjdzie wypłata, ciebie już nie będzie.”
Jaszczurcza rzesza syczała zuchwale:
„Przedawnień mary mogąż trwożyć ciebie?
Cóż są twe bogi głoszone wspaniale?
Te zbawcy świata, wymyślone w szale
Ludzkim dowcipem ku ludzkiej potrzebie?
I cóż jest przyszłość grobami zamkniona?
Co wieczność owa wielkiego znaczenia?
Oto marna tylko nicości osłona,
Straszydło z własnego wywabione łona,
W klęsłym zwierciedle odbite sumienia.
Żywych kształtów obraz w kłamliwym sposobie;
Mumia czasu balsamem nadziei –
Ku ciemnych przybytków znikomej ozdobie –
Przemyślnie w milczącym przechowana grobie;
Stąd twe szaleństwo nieśmiertelność klei ?
Za nadzieje, którym zaprzecza zniszczenie,
Lekce oddałeś pewne dobro swoje?
Sześćdziesiąt wieków znała śmierć milczenie,
Któryż trup, złamawszy grobowe sklepienie,
Wydał, co wieczne zamknęły podwoje?
Czas ulatał chyżo do twojego brzegu,
Za nim śmierć blada, niesyta połowu,
Kwitnącą naturę w trup zmieniała w biegu;
Żaden trup nie wstał z wiecznego noclegu,
Jam mocną wiarę dał boskiemu słowu.
Jam ci z mych rozkosz dał krwawą ofiarę,
Teraz u stopni stoję twego tronu;
Mężnie spełniłem gorzką szyderstw czarę,
W tobiem jedynie miał niezłomną wiarę,
Nagród królowo! żądam cierpień plonu.”
„Równe mym dzieciom wymierzam kochanie –
Głos genijusza odpowiedział skrycie –
Dwa kwiaty tylko, słuchajcie, ziemianie!
Rosną dla tego, kto ma baczność na nie,
Jeden nadzieja, a drugi użycie.
Kto jeden uszczknął, drugiego się zrzeka:
Tych kwiatów nigdy czas razem nie splata;
Przykłady wieków mówią do człowieka:
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]