Follet Ken - Filary Ziemi T.1, E-BOOKI, Nowe (h

tytuł: "Filary Ziemi" Tom I

autor: Ken Follett

Przełożył: Grzegorz Sitek

Tytuł oryginału: The Pillars of the Earth

Opracowanie graficzne: Wojciech Markiewicz

Redakcja: Zofia Okrasa, Dariusz Cecuda

Skład i łamanie:: Arkadiusz Rozum

Copyright for the Polish edition by oficyna wydawnicza "C & S", Warszawa 1992 (c) Copyright for the Polish edition by Agencja Praw Autorskich i wydawnictwo "Interart", Warszawa 1992

ISBN 83-85236-49-X (całość)

83-85236-43-0 (tom I)

Marie - Claire,

źrenicy mojego serca

* * *

"W nocy dwudziestego piątego listopada 1120 roku koło Barfleur zatonął w drodze do Anglii "Biały Korab", a z wszystkich ludzi przebywających na pokładzie uratował się tylko jeden człowiek... Żaglowiec ten był największym osiągnięciem ówczesnej sztuki budowy statków, a szkutnicy wyposażyli go najlepiej jak potrafili... Wydarzenie to zdobyło wielki rozgłos, bowiem na pokładzie znajdowało się wielu dostojników: oprócz królewskiego syna - następcy tronu, byli tam także dwaj królewscy bastardzi, kilku hrabiów i baronów oraz przedstawiciele królewskiego dworu... Historyczne znaczenie tej katastrofy polega na tym, że pozbawiła ona Henryka naturalnego następcy tronu... Ostatecznym zaś jej wynikiem był okres anarchii, jaki nastąpił po śmierci Henryka ".

A.L. Poole "Od Księgi Praw do Wielkiej Karty"

* * *

Prolog

Na egzekucję chłopcy przyszli wcześnie. Było jeszcze ciemno, kiedy pierwsi trzej czy czterej spośród nich wysunęli się z szop, w swych filcowych łapciach stąpając cicho jak koty. Cienka warstwa śniegu pokryła miasteczko jak świeża farba i ich ślady tę idealną biel splamiły jako pierwsze. Przemykali między stłoczonymi drewnianymi chatami, przebiegając ulicami zamrożonego błota w stronę cichego targowiska, gdzie już czekała szubienica. Mieli w pogardzie wszystko, co cenili starsi. Odrzucali piękno i drwili z dobroci. Pokładali się ze śmiechu na widok kaleki, a kiedy dojrzeli ranne zwierzę, kamienowali je na śmierć. Przechwalali się ranami i bliznami, które obnosili z dumą, szczególnie zaś cenili wszelkie okaleczenia: chłopiec bez palca mógłby zostać ich królem. Kochali przemoc: by obejrzeć walkę przebywali całe mile, a już nigdy nie przepuszczali wieszania. Jeden z wyrostków zakradł się pod szafot. Inny wspiął się po schodach, chwycił za gardło i zaciskał palce, wykrzywiając twarz w ponurej parodii duszenia a pozostali zachłystywali się z podziwu. Przez targowisko ujadając przebiegły dwa psy. Jeden z młodszych chłopców wyjął jabłko i zaczął je jeść, jeden ze starszych walnął go pięścią w nos i zabrał jabłko. Młodszy wyładował złość rzucając ostrym kamieniem w psa, który skomląc pobiegł do domu. Potem nie było nic do roboty, więc stłoczyli się na suchym bruku w przedsionku kościoła, czekając aż coś zacznie się dziać. Za okiennicami z grubych desek w otaczających targowisko drewnianych i kamiennych domach zamożnych rzemieślników i kupców zapalały się światła świec, kiedy kuchenne dziewki i terminatorzy rozniecali ogień i grzali wodę na owsiankę. Kolor nieba z czarnego zmienił się w szary. Mieszkańcy miasta kuląc głowy zakutani w ciężkie opończe z surowej wełny wychodzili przez niskie drzwi i trzęsąc się z zimna schodzili do rzeki po wodę. Wkrótce na targowisko ściągnęła grupa młodzieńców, parobków, wyrobników i terminatorów. Szturchańcami i kopniakami wyrzucili chłopców z kościelnego przedsionka, po czym zaczęli przeciągać się opierając ręce o rzeźbione kamienne łuki, drapali się i pluli na podłogę z udawaną pewnością siebie rozprawiając o śmierci przez powieszenie. Jeden z nich powiedział, że jeśli skazany będzie miał szczęście, to kark mu trzaśnie od razu, jak tylko zawiśnie, śmierć szybka i bezbolesna; a jeśli nie, to sczerwienieje na twarzy a usta będą mu się otwierały i zamykały jak rybie wyjętej z wody dopóki nie zadławi się na śmierć. Inny dodał, że takie umieranie zajmuje tyle czasu, co przebycie mili, a trzeci rzekł, że może być jeszcze gorzej, bo on widział kiedyś powieszonego, którego szyja w chwili śmierci była długa na stopę. Stare kobiety uformowały tłum po drugiej stronie targowiska, trzymając się jak najdalej od młodzieńców, którzy mieli zwyczaj wywrzaskiwać pod adresem swych babek wulgarne uwagi. Te stare kobiety zawsze wstawały wcześnie, nawet kiedy nie było już dzieci i niemowląt do pilnowania, rozpalały ogień, a ich serca były otwarte i gotowe do wzruszeń. Ich wszystkim znaną przywódczynią była muskularna Wdowa Piwowarka, która dołączyła do grupy tocząc beczkę piwa z taką łatwością, z jaką dziecko toczy kółko. Zanim zdjęła pokrywę, chętni z dzbankami i kubkami już zdążyli się zgromadzić. Strażnik otworzył główną bramę, dostrzegłszy chłopów mieszkających na podgrodziu w domach przylepionych do muru miejskiego. Niektórzy przynieśli jajka, mleko i świeże masło na sprzedaż, niektórzy przyszli, by kupić piwa lub chleba, a inni jeszcze stanęli na targowisku, czekając na egzekucję. Co chwila ludziska zadzierali głowy, jak ostrożne wróble popatrując na górujący nad miastem zamek. Widzieli dym unoszący się równo z zamkowej kuchni i od czasu do czasu błysk pochodni w otworach strzelniczych kamiennej wieży. Następnie mniej więcej w porze, kiedy słońce miało wstawać za grubą warstwą szarych chmur, otworzyły się potężne drewniane wrota i wyłonił się niewielki pochód ludzi. Jako pierwszy jechał na czarnym rumaku szeryf, a za nim wiozący więźnia wóz zaprzężony w woły. Za wozem postępowali trzej jeźdźcy i mimo że z daleka nie było widać ich twarzy, po szatach można było poznać, że to rycerz, ksiądz i mnich. Dwaj zbrojni zamykali pochód. Wszyscy uczestniczyli w sądzie, który odbył się poprzedniego dnia w nawie kościoła. Ksiądz złapał złodzieja na gorącym uczynku, mnich rozpoznał srebrny kielich kościelny jako własność klasztoru, rycerz był panem złodzieja i wskazał go jako zbiega, a szeryf wydał na niego wyrok śmierci. Podczas gdy powoli zjeżdżali ze wzgórza koło szubienicy zgromadziła się reszta mieszkańców miasta. Wśród najpóźniej przybyłych znajdowali się czołowi obywatele miasta: masarz, piekarz, dwu grabarzy, dwu kowali, płatnerz i wytwórca strzał, wszyscy z żonami. Nastrój tłumu był osobliwy. Zazwyczaj ludzi cieszyło wykonywanie wyroku. Skazaniec zwykle był złodziejem, a oni złodziei nienawidzili uczuciem ludzi pracujących w pocie czoła dla powiększenia swojego stanu posiadania. Ten złodziej był jednak inny. Nikt go nie znał, nie wiedziano, kim jest i skąd pochodzi. Nie okradł nikogo z nich, tylko klasztor odległy o dwadzieścia mil. A przedmiotem kradzieży był zdobiony klejnotami kielich kościelny, którego wartość była tak wielka, że nie udałoby się go sprzedać. To nie była szynka, nowy nóż ani dobry pas, nie było to nic, czego strata mogłaby kogoś zaboleć. Nie mogli nienawidzieć człowieka za tak bezsensowną zbrodnię. Kiedy więzień wjechał na targowisko, rozległo się kilka gwizdów i okrzyków, ale obelgi nie płynęły z głębi serca i tylko chłopcy z pewnym zapałem drwili ze skazańca. Większość mieszkańców miasta nie oglądała procesu, bo dni sądowe nie były dniami wolnymi od pracy, a wszyscy musieli zarabiać na życie. Dopiero teraz widzieli złodzieja po raz pierwszy. Był całkiem młody, gdzieś tak między dwudziestką a trzydziestką, przeciętnej budowy i średniego wzrostu, lecz wyglądał jakoś obco. Skórę miał białą jak śnieg na dachach, jaskrawozielone przenikliwe oczy, zaś jego włosy miały kolor obranej marchwi. Panny uznały, że jest brzydki, staruchy mu współczuły, a chłopcy na jego widok śmiali się tak, że aż tarzali się po ziemi. Szeryf był postacią znaną, ale tych trzech mężczyzn, którzy doprowadzili do skazania złodzieja, widzieli po raz pierwszy. Rycerz, mięsisty mąż o żółtych włosach, był najwidoczniej osobą ważną, bo jeździł na koniu bojowym, wielkim bydlęciu kosztującym tyle, ile wynosiły dziesięcioletnie zarobki cieśli. Mnich był znacznie starszy, miał lat pięćdziesiąt a może więcej, wysoki szczupły mężczyzna, który kołysał się w siodle, jakby życie było zbyt nużącym dla niego ciężarem. Ksiądz był postacią przykuwającą najwięcej uwagi: młody mężczyzna o ostrym nosie, ulizanych czarnych włosach, odziany w czarne suknie i jadący na kasztanowym ogierze. Miał czujny, groźny wygląd kota, który wywąchał gniazdo świeżo wylęgniętych myszy. Mały chłopak starannie wycelował i splunął na więźnia. Dobry strzał: dokładnie między oczy. Więzień wykrzyknął przekleństwo i rzucił się na plującego, ale powstrzymały go liny przymocowane do boków wozu. Incydent ten nie byłby wart uwagi, gdyby nie to, że więzień wypowiedział swe słowa w normańskiej francuzczyźnie, języku panów. Czyżby zatem był wysoko urodzony? Czy tylko daleko od domu? Nikt nie wiedział. Zaprzęg zatrzymał się pod szubienicą. Strażnik wspiął się na platformę wozu ze stryczkiem w ręku. Skazany spróbował walczyć. Chłopcy wznieśli okrzyki - byliby rozczarowani, gdyby więzień zachował spokój. Jego ruchy były ograniczone linkami przywiązanymi do kostek i przegubów, ale wykręcał głowę w różne strony, uchylając się przed pętlą. Po chwili strażnik, człek silny, odstąpił krok i walnął skazańca pięścią w żołądek. Ten zgiął się wpół, a kiedy jął się prostować, strażnik zarzucił pętlę na jego szyję i zacisnął węzeł. Potem zeskoczył na ziemię, naciągnął linę i przywiązał jej drugi koniec do haka wbitego w belkę szubienicy. Był to punkt zwrotny. Gdyby więzień teraz zaczął walczyć, tylko przyspieszyłby swoją śmierć. Zbrojni rozwiązali więźniowi nogi i z rękami związanymi z tyłu zostawili go stojącego samego na platformie wozu. W tłumie zapadła cisza. W takiej chwili często zdarzały się kłopoty: matka więźnia mogła zacząć krzyczeć, albo żona podejmowała desperacką próbę ratowania męża. Czasami więzień wzywał Boga prosząc o wybaczenie win, albo obrzucał oprawców krwawymi klątwami. Zbrojni obstawili wóz ze wszystkich stron na wszelki wypadek, gotowi do działania. Wtedy więzień zaczął śpiewać. Miał wysoki tenor, bardzo czysty. Słowa były francuskie, ale nawet ci, którzy nie znali tego języka mogli poznać po żałosnej melodii, że to smutna pieśń o rozstaniu... W siatkę ptasznika złapany słowik Śpiewa piękniej niż kiedykolwiek A kiedy melodia zanika, Rozluźnia się sidło ptasznika. Kiedy śpiewał, patrzył prosto na kogoś w tłumie. Stopniowo wokół tej osoby robiło się pusto i wszyscy mogli ją zobaczyć. Była to piętnastoletnia dziewczyna. Patrząc na nią, ludzie z tłumu zastanawiali się, dlaczego wcześniej jej nie zauważyli. Miała długie ciemnobrązowe włosy, obfite i gęste, zbiegające się u nasady szerokiego czoła, co ludzie nazywali diabelskim pazurem. Rysy jej były regularne, usta pełne o zmysłowym wyrazie. Staruchy zauważyły jej grubą talię i ciężkie piersi, odgadły, że jest w ciąży i domyśliły się, kto jest ojcem nie narodzonego jeszcze dziecka. Wszyscy natomiast zwrócili uwagę na jej oczy. Może nawet była ładna, ale miała głęboko osadzone, intensywnie patrzące oczy we wstrząsającym kolorze złota, tak jasne i przenikliwe, że kiedy spojrzała na człowieka, ten czuł, że patrzy mu prosto w serce i odwracał wzrok w obawie, iż odkryje wszystkie jego tajemnice. Okrywały ją łachmany, a łzy strumieniami płynęły po jej policzkach. Woźnica patrzył wyczekująco na strażnika, ten zaś oczekiwał na znak szeryfa. Młody, ponury ksiądz trącał szeryfa niecierpliwie łokciem, ale szeryf nie zwracał uwagi. Pozwolił skazańcowi śpiewać dalej. Panowała przerażająca cisza, kiedy pieśń brzydkiego człowieka płynęła w dal: O zmierzchu ptasznik swoje wziął, A słowik był w niewoli. Ptakom i ludziom przychodzi kres, Lecz piosnka się wyzwoli. Kiedy skazaniec skończył, szeryf skinął głową. Strażnik krzyknął "hop!" i smagnął liną bok woła. Woźnica w tej samej chwili uderzył woła z drugiej strony. Wół szarpnął wóz i skazaniec zawisł w powietrzu. Lina się naprężyła, kark pękł z trzaskiem. Rozległ się przeraźliwy jęk i wszyscy spojrzeli na dziewczynę. Nie ona to jednak jęknęła, tylko stojąca za nią żona płatnerza. Przyczyną jednak była dziewczyna. Opadła na kolana przed szubienicą, wyciągnęła przed siebie wyprostowane ręce w geście klątwy. Ludzie odsuwali się w strachu: wszyscy wiedzieli, że urok rzucany przez niewinnie cierpiących jest szczególnie skuteczny, a wszyscy podejrzewali, że w tym wieszaniu coś nie całkiem było w porządku. Chłopcy stali jak sparaliżowani. Dziewczyna zwróciła swe hipnotyczne oczy na trzech obcych: rycerza, mnicha i księdza. Potem dźwięcznym głosem wypowiedziała straszne słowa: - Przeklinam was chorobą i smutkiem, głodem i boleścią; wasze domy zostaną pożarte przez ogień, a wasze dzieci pomrą na szubienicy; wasi wrogowie będą żyli w dostatku, a wy będziecie się starzeć w smutku i opuszczeniu, a umrzecie w głupocie i męczarniach... - Kiedy mówiła ostatnie słowa, sięgnęła po worek leżący za nią na ziemi i wyjęła z niego żywego koguta. W jej ręku nie wiadomo skąd pojawił się nóż, jednym pociągnięciem obcięła kogutowi łeb. Krew jeszcze ciekła z obciętej szyi, gdy pozbawionego głowy koguta dziewczyna cisnęła w czarnowłosego księdza. Rzut był za słaby ale księdza, mnicha i rycerza, którzy stali obok siebie spryskała krew. Trzej mężczyźni odwrócili się z odrazą, krew jednak dosięgła każdego z nich, plamiąc twarze i szaty. Dziewczyna odwróciła się i uciekła. Tłum rozstąpił się przed nią, a potem zamknął. Na chwilę zapanowało wielkie zamieszanie. Wreszcie szeryfowi udało się przyciągnąć uwagę zbrojnych i ze złością rozkazał ścigać dziewczynę. Jęli przedzierać się przez tłum, szorstko rozpychając mężczyzn, kobiety i dzieci, by zrobić sobie drogę, ale dziewczyny nie było już w zasięgu wzroku. Szeryf nakazał kontynuowanie pościgu, ale wiedział, że jej nie znajdzie. Odwrócił się poirytowany. Rycerz, mnich i ksiądz nie patrzyli na ucieczkę dziewczyny i pościg za nią. Ich uwagę przykuwała szubienica. Martwy złodziej wisiał na stryczku, jego blada twarz zaczynała sinieć, podczas gdy pod jego lekko kołyszącym się ciałem kogut, bez głowy ale nie pozbawiony życia, biegał oszalałymi kółkami po spryskanym krwią śniegu.

* * *

CZĘŚĆ PIERWSZA

1135 - 1136

Rozdział 1

W rozległej dolinie, u stóp wzgórza, obok wartko płynącego potoku Tom stawiał domostwo. Ściany miały już trzy stopy wysokości i szybko rosły. W promieniach słońca dwu najętych murarzy pracowało statecznie, a kiedy ich kielnie robiły "nabierzrzućklep klep", pomocnicy pocili się pod ciężarem wielkich kamiennych bloków. Syn Toma, Alfred, mieszał zaprawę głośno licząc szufle, kiedy sypał piasek do kastry. Cieśla, który pracował obok Toma przy warsztacie, uważnie ociosywał toporem kawał buczyny. Alfred miał czternaście lat i prawie dorównywał wzrostem Tomowi, który przecież przewyższał o głowę większość mężczyzn. Alfred, tak naprawdę na razie jeszcze o kilka cali niższy, zapowiadał, że mu dorówna, bo wciąż rósł. Byli do siebie bardzo podobni: obaj mieli jasnobrązowe włosy i zielonkawe oczy z brązowym refleksem. Mówiono, że tworzą piękną parę. Różnica polegała na tym, że Tom nosił kędzierzawą kasztanowatą brodę, podczas gdy Alfredowi zaledwie kiełkował blond meszek. Kiedyś Alfred miał takie włosy na głowie - przypomniał sobie z uśmiechem Tom. Teraz, gdy stawał się mężczyzną, Tom życzyłby sobie, by syn okazywał większe zainteresowanie pracą. Bowiem gdyby wzorem ojca miał zostać murarzem, powinien się jeszcze wiele nauczyć. Na razie Alfreda nudziły i odpychały nauki o zasadach stawiania budowli. Po ukończeniu dom, który budowali powinien okazać się najbardziej luksusowym siedliskiem na mile wokoło. Parter byłby odporną na ogień, przestronną kryptą do przechowywania dóbr, o łukowato sklepionym stropie. Do położonej nad nią komnaty, gdzie zamieszkają ludzie, będzie się wchodziło zewnętrznymi schodami. Z tej wysokości łatwo się będzie bronić w przypadku ataku. Pod ścianą wielkiej sali stanąłby komin, wyciągający dym z paleniska, zwykle znajdującego się na środku pomieszczenia. Była to prawdziwa innowacja: Tom do tej pory tylko raz widział domostwo z kominem, ale tak bardzo spodobał mu się ten pomysł, że był zdecydowany zastosować go w tym domu. W następnej części nad wielką salą, powinien znaleźć się mały pokój sypialny, bo hrabiowskie córki tego żądały - uważał, że są zbyt delikatne, by spać, jak wszyscy, w wielkiej sali wraz z mężczyznami, służebnymi dziewkami i psami do polowania. Kuchnia zaś byłaby umieszczona oddzielnie, bo w każdej kuchni prędzej czy później wybucha pożar, a lekarstwa na to, poza oddaleniem jej od budynku głównego, nie znaleziono. Za bezpieczeństwo wszak płaciło się tylko letnimi potrawami. Tom robił wejście do domu. Ościeżnice boczne miały być zaokrąglone, by uzyskać efekt kolumnowy - posmak dystynkcji dla nowouszlachconych, którzy tutaj mieli zamieszkać. Ukośnie przyłożył żelazne dłuto do kamienia i patrząc na drewniany szablon lekko uderzał młotkiem. Deszczyk kamiennych odprysków odpadł z powierzchni zaokrąglającej się powoli w pożądany kształt. Popukał jeszcze. Nadawałaby się nawet do katedry. Raz pracował przy katedrze, to było w Exeter. Z początku traktował tę pracę jak każdą inną. Zezłościł się, kiedy mistrz budowniczy go ostrzegł, że nie wystarczy, by jego praca była taka jak zwykle. Tom wiedział, że jest bardziej staranny niż przeciętny murarz. Potem jednak zrozumiał, o co chodzi - ściany katedry nie mogą być po prostu dobre, to za mało. One muszą być doskonałe. A to dlatego, że katedrę stawia się dla Boga, a także dlatego, że ściany muszą być idealne, bo najmniejsze odchylenie od pionu i poziomu może źle odbić się na całości tak wielkiej konstrukcji tak wielkiego budynku. Niechęć Toma przekształciła się w zafascynowanie. Połączenie ogromu budowli z niesamowitą dbałością o najmniejszy nawet szczegół otwarło Tomowi oczy na cudowność jego rzemiosła. Od mistrza w Exeter nauczył się jak ważne są proporcje, poznał symbolikę różnych liczb i niemal magicznych formuł dla obliczenia wymiarów ścian czy kątów skręcania stopni w spiralnych schodach. Pociągały go te sprawy - i wciągnęły. Zaskoczyło go, że wielu murarzy uważało takie rzeczy za niezrozumiałe. Po pewnym czasie Tom stał się prawą ręką mistrza budowniczego, a stało się to właśnie wtedy, gdy zaczął rozumieć stosowane przez niego terminy. Ten człowiek był wspaniałym rzemieślnikiem i kiepskim organizatorem. Kiedy przychodziło do kwestii zamawiania właściwej ilości kamienia w miarę postępu prac murarzy, upewniania się co do odpowiedniej ilości wytwarzanych przez kowali narzędzi, dostawy i wypalania wapna, dostarczania piasku na zaprawę murarską, przydzielania drewna cieślom i pobierania pieniędzy z kapituły na płace i opłaty - stawał bezradny. Jeśliby Tom został w Exeter do śmierci mistrza, mógłby zająć jego miejsce, ale kapituła wydała wszystkie pieniądze, częściowo wskutek złego zarządzania mistrza, więc rzemieślnicy musieli odejść i poszukać pracy gdzie indziej. Tom otrzymał ofertę zostania budowniczym exeterskiego kasztelana. Jego praca polegałaby na doglądaniu napraw i powiększaniu fortyfikacji miejskich. Mogła trwać całe życie, o ile nic by się nie zdarzyło. Tom jednak odrzucił propozycję, pragnął budować drugą katedrę. Jego żona, Agnes, nie potrafiła nigdy pogodzić się z tą decyzją. Mogli przecież mieć porządny kamienny dom, służbę, stanęli by mocniej na nogi i jedli codziennie na obiad mięso - nigdy Tomowi nie wybaczyła odrzucenia tej szansy. Nie umiała zrozumieć siły przyciągania, jaką miało dla Toma budowanie katedry: absorbujące zajęcia związane z organizacją całości, zmaganie się z obliczeniami, sam rozmiar ścian, a wreszcie zapierające dech piękno i ogrom ukończonego budynku. Kiedy raz spróbował tego wina, nie mógł zaspokoić pragnienia niczym lichszym. To było dziesięć lat temu. Od tej pory nigdzie nie zagrzali miejsca. Tom projektował nowy budynek dla kapituły klasztoru, przez rok czy dwa pracował na zamku lub budował w mieście dom bogatemu kupcowi, jednak gdy tylko zaoszczędził trochę pieniędzy, zabierał żonę i dzieci w drogę, udając się na poszukiwanie katedry do budowania. Spojrzał ponad warsztatem, na Agnes, stojącą na skraju placu budowy. Trzymała koszyk z jedzeniem w jednej ręce, a drugą podtrzymywała oparty na biodrze dzbanek z piwem. Było południe. Tom czule patrzył na nią. Nikt nie mógł nazwać jej śliczną, ale za to twarz miała pełną siły: duże czoło, wielkie brązowe oczy, prosty nos i mocno zarysowaną szczękę. Ciemne, wijące się włosy rozdzielała na środku głowy i wiązała z tyłu. Była jego duchową podporą. Nalała piwa Tomowi i Alfredowi. Przez chwilę stali przy niej, tworząc grupę dwu dużych mężczyzn i silnej kobiety pijących piwo z drewnianych kubków, gdy w podskokach wybiegł z pola pszenicy czwarty członek rodziny; była to siedmioletnia Marta, śliczna jak żonkil, ale z brakującym płatkiem, bo szczerby po dwu mlecznych zębach nie zdążyły się jeszcze wypełnić stałymi zębami. Podbiegła do Toma, ucałowała jego zapyloną brodę i poprosiła o łyk piwa z jego kubka. Objął jej kościste ciałko i rzekł:

- Nie pij za dużo, bo wlecisz do rowu. - Marta zaczęła się kołysać i chwiać na nogach, obchodząc grupę w kółko, udając pijaną. Usiedli na stosie drewna. Agnes podała Tomowi pajdę pszennego chleba, gruby płat gotowanego boczku i niedużą cebulę. Dała jedzenie dzieciom i wreszcie zaczęła jeść sama. Tom pomyślał, że może odrzucenie exeterskiej propozycji pracy i wyruszenie na poszukiwanie katedry do budowania było nierozważne. "Przecież pomimo mojej lekkomyślności zawsze będę zobowiązany do wykarmienia ich wszystkich". Wyjął nożyk do jedzenia z przedniej kieszeni skórzanego fartucha, uciął plasterek cebuli i zjadł z kęsem chleba. Poczuł w ustach jednocześnie słodycz i szczypanie.

- Znów będę miała dziecko - dodała Agnes. Tom przestał żuć i wpatrzył się w nią. Przeniknął go dreszcz zadowolenia. Nie wiedząc, co rzec, po prostu niemądrze się do niej uśmiechał. - To nie jest aż taką niespodzianką - powiedziała po chwili, zarumieniona. Uścisnął ją.

- No, no - powiedział z wyrazem zadowolenia. - Bobas, który będzie mnie ciągnąć za brodę. A już myślałem, że będzie to robić dzieciak Alfreda.

- Nie ciesz się jeszcze tak bardzo - ostrzegła go. - Mówienie o dziecku, zanim się urodzi, przynosi pecha. Tom zgodnie pokiwał głową. Agnes miała już kilka poronień, jedno dziecko zmarło w chwili urodzenia, a była także dziewczynka, Matylda, która umarła mając zaledwie dwa lata.

- Chciałbym jednak chłopaka - stwierdził. - Bo teraz Alfred jest taki duży. Kiedy to ma być?

- Po Bożym Narodzeniu, Tom zaczął liczyć. Kamienne mury dałoby się skończyć przed pierwszym przymrozkiem, potem trzeba będzie pokryć je słomą dla ochrony przed zimą. Murarze chłodne miesiące spędziliby przycinając kamienie na okna, sklepienia, odrzwia i paleniska, podczas gdy cieśle robiliby deski na podłogi, przygotowywaliby drzwi i okiennice, a on sam budowałby rusztowanie do robót na górze. Potem, na wiosnę, zrobiliby sklepienie nad parterem, położyli podłogę w wielkiej komnacie i postawili dach. Ta praca powinna wykarmić rodzinę do Wielkanocy, a w międzyczasie dziecko miałoby z pół roku. Wtedy mogliby ruszać dalej.

- Doskonale - mruknął. - Doskonale. - Zjadł następny plasterek cebuli.

- Jestem za stara na dzieci - powiedziała Agnes. - To musi być ostatnie. Tom myślał i o tym. Nie był pewny, ile właściwie lat ma Agnes, na pewno nie umiałby wyrazić tego w liczbach, ale sporo kobiet w jej wieku rodziło dzieci. Skądinąd im bardziej były starsze wiekiem, tym bardziej cierpiały, a dzieci nie były najsilniejsze. Bez wątpienia miała rację. "Co jednak ma zamiar zrobić, by mieć pewność, że znów nie pocznie"? - zastanawiał się. Nagle uświadomił sobie co i chmura zasnuła jego słoneczny nastrój.

- Może znajdę pracę w mieście - powiedział próbując ją uspokoić. - Katedrę albo pałac. Potem będziemy mogli mieć wielki dom z drewnianymi podłogami, a także dziewczynę do pomocy przy dziecku.

- Możliwe - rzekła sceptycznie a twarz jej przybrała surowy wyraz. Nie lubiła słuchać gadania o katedrach. Gdyby Tom nigdy nie pracował przy katedrze mogłaby już mieszkać w miejskim domu, mając zaoszczędzone pieniądze, bezpiecznie zakopane pod paleniskiem, i żadnych zmartwień. Tom odwrócił wzrok i zajął się następnym plasterkiem cebuli. Mieli z czego się cieszyć, a tu pojawiła się między nimi niezgoda. Poczuł się przygnębiony. Żuł jeszcze twarde mięso gdy nagle usłyszał tętent końskich kopyt. Przez zagajnik, omijając wioskę, by skrócić sobie drogę od traktu pędził jeździec. W chwilę później młody człowiek przycwałował na górę i zsiadł. Wyglądał na giermka.

- Twój pan przybywa - powiedział.

- Masz na myśli pana Percy? - Tom wstał. Percy Hamleigh był jednym z najważniejszych ludzi w kraju, właścicielem tej doliny, a także wielu innych, poza tym płacił za budowę tego domu.

- Jego syn - odrzekł giermek.

- Młody William. Syn Percy'ego miał zająć dom po swych zaślubinach z lady Alieną, córką hrabiego Shiring, z którą był zaręczony.

- We własnej osobie. Na dodatek wściekły. Tomowi serce zamarło. Nawet w sprzyjających okolicznościach trudno było porozumieć się z właścicielem budowanego domu. Z wściekłym właścicielem to było niemożliwe.

- Czemu się złości?

- Panna młoda go odpaliła.

- Ta córka earla? - spytał zaskoczony Tom. Targnął nim niepokój. Właśnie rozmyślał nad tym, jak się zabezpieczyć na przyszłość... - Myślałem, że to już postanowione.

- Wszyscy tak myśleliśmy z wyjątkiem lady Alieny jak widać - odpowiedział giermek. - W chwili, gdy go spotkała, oznajmiła że nie wyjdzie za niego za skarby świata. Zmartwiony Tom zmarszczył brwi. Nie chciał, by okazało się to prawdą.

- Ten chłopak wcale nie wygląda tak źle, o ile sobie przypominam.

- To nie ma znaczenia w jej sytuacji. Gdyby córkom earlów wolno było poślubiać tych którzy im się spodobają, bylibyśmy rządzeni przez wędrownych minstreli i ciemnookich banitów - powiedziała Agnes.

- Dziewczyna może zmienić zdanie - powiedział Tom z nadzieją.

- Zmieni, jeśli jej matka użyje brzozowej rózgi - rzekła Agnes.

- Jej matka umarła - oświadczył giermek.

- To wyjaśnia - skinęła głową Agnes - dlaczego córka nie zna życia. Nie rozumiem jednak, dlaczego ojciec jej nie zmusi.

- Powiadają, że przyrzekł kiedyś nigdy nie wydać jej za mąż za kogoś, kto jej się nie spodoba - rzekł giermek.

- Co za głupia przysięga! - zezłościł się Tom. - Jak mógł potężny pan w taki sposób wiązać się z dziewczęcym kaprysem? Jej małżeństwo może mieć wpływ na alianse militarne, na majątki wielkich panów... nawet na budowę tego domu.

- Ona ma brata, więc nie jest aż tak ważne, kogo poślubi - wyjaśnił giermek.

- Nawet w takim wypadku...

- A earl jest stanowczym człowiekiem - ciągnął giermek. - Mówią, że nie złamie przyrzeczenia, nawet jeśli zostało dane dziecku. - Wzruszył ramionami. Tom patrzył na zręby przyszłego domu. Nie zdołał jeszcze zaoszczędzić wystarczającej ilości pieniędzy, by rodzina mogła przetrwać zimę. Przyprawiło go to o dreszcz.

- A może młodzik znajdzie inną pannę młodą, która dzieliłaby z nim ten dom. Ma całe hrabstwo do wyboru.

- Na Chrystusa, zdaje się, że to on! - zawołał Alfred załamującym się głosem dorastającego chłopca. Idąc za jego spojrzeniem popatrzyli na drogę. Przez wieś galopował koń wzbijając wielką chmurę kurzu i grudek ziemi. Okrzyk Alfreda został spowodowany ogromnymi rozmiarami i szybkością konia. Tom widywał podobne bestie już dawniej, ale Alfred prawdopodobnie nigdy nie widział bojowego rumaka sięgającego wzrostem mężczyźnie aż do brody i odpowiednio szerokiego do wysokości. Takich koni bojowych nie hodowano w Anglii, lecz sprowadzano zza mórz i kosztowały niezwykle drogo. Tom wrzucił resztę chleba do kieszeni fartucha, po czym mrużąc oczy spojrzał pod słońce przez pole. Koń miał stulone uszy, przyciśnięte do czaszki, a chrapy rozdęte. Odniósł wrażenie, że mocno zadarta głowa może świadczyć o tym, iż koń nie całkiem ponosi. Kiedy jeździec się zbliżył, ściągnął wodze odchylając się do tyłu, a wierzchowiec zwolnił nieco, Tom upewnił się co do tego, że jeździec panuje nad koniem. Teraz mógł nawet poczuć drgania ziemi, w którą bębniły kopyta. Rozejrzał się za Martą, chcąc ją zabrać z drogi, gdzie mogłaby zostać poturbowana. Agnes pomyślała o tym samym. Marty jednak nie można było nigdzie dostrzec.

- W pszenicy - krzyknęła, ale Tom pomyślał o tym samym i podążał przez plac budowy na skraj pola. Przebiegł wzrokiem kołyszący się łan przejęty strachem, ale nie zobaczył dziecka. Jedynym, co przyszło mu do głowy była myśl, by spróbować zatrzymać konia. Wstąpił na ścieżkę i jął zbliżać się do szarżującego rumaka z rozłożonymi szeroko ramionami. Koń go spostrzegł, podniósł łeb, by przyjrzeć się lepiej i wyraźnie zwolnił. Wtedy, ku przerażeniu Toma, jeździec spiął go ostrogami. - Cholerny durniu! - ryknął Tom. Właśnie wtedy na ścieżkę, kilka jardów przed nim wyszła z pola Marta. Na chwilę obezwładnił go paniczny lęk. Potem rzucił się do przodu krzycząc i wymachując rękami - bez skutku. Koń bojowy, wyćwiczony do atakowania wyjących hord, nie zwracał uwagi na przerażonego ojca. Marta stała na środku wąskiej ścieżki i jak zahipnotyzowana wpatrywała się w walącą na nią ogromną bestię. Był moment, kiedy Tom uświadomił sobie z rozpaczą, że nie zdąży dotrzeć do córki przed koniem.W biegu usunął się na bok ścieżki, ramieniem potrącając pszenicę. W ostatniej chwili koń zboczył w stronę przeciwną. Strzemię musnęło delikatne włosy Marty, kopyto wybiło okrągłą dziurę w ziemi tuż obok jej bosej stopy rumak minął ich, obsypując oboje kurzem, Tom porwał córkę w ramiona i przycisnął mocno do swego łomoczącego serca. Stał przez chwilę, ogarnęła go fala ulgi, nie czuł rąk i nóg, był słaby jak mucha. Nagle poczuł przypływ furii na myśl o lekkomyślności tego głupiego młodzika na potężnym koniu bojowym. Spojrzał gniewnie w górę. Lord William właśnie powstrzymywał konia, siedział w siodle odchylony do tyłu, zapierając się na wypchniętych do przodu strzemionach i z całej siły ciągnąc wodze. Koń skręcił w stronę placu budowy. Rzucił głową i wierzgnął, ale William utrzymał się w siodle. Przeszedł w cwał, a potem idąc truchtem zatoczył szerokie koło po placu budowy. Marta płakała. Tom podał ją Agnes i czekał na Williama. Młody panek był wysokim, dobrze zbudowanym dwudziestolatkiem o żółtych włosach i wąskich oczach, które sprawiały wrażenie, jakby wciąż patrzył w słońce. Miał na sobie krótką czarną tunikę i czarne pończochy, na nogach skórzane buty z paskami wiązanymi krzyżowo aż do kolan. Na koniu trzymał się prosto i nie wyglądał na poruszonego tym, co zaszło. "Ten głuptak nawet nie zdaje sobie sprawy z tego co zrobił - pomyślał z goryczą Tom. - Należałoby skręcić mu kark". William zatrzymał konia przed stosem drewna i spojrzał w dół na budowniczych.

- Kto tu rządzi? - spytał. Tom chciał powiedzieć - "Gdybyś zranił moją małą, zabiłbym cię" - ale stłumił złość. Z trudem przełknął gorycz wypełniającą całe usta. Zbliżył się do konia i chwycił uzdę.

- Ja jestem mistrzem budowniczym - powiedział zaciskając zęby. - Nazywam się Tom.

- Ten dom nie będzie już potrzebny - powiedział William. - Zwolnij swych ludzi. To właśnie było to, czego najbardziej obawiał się Tom. Ale łudził się nadzieją, że William, będąc gwałtowny w gniewie, da się przekonać do zmiany zdania. Z wysiłkiem starając się nadać przyjazny ton głosowi rozsądnie rzekł:

- Tyle jednak pracy zostało włożone do tej pory, dlaczego marnować to, co już wydaliście na budowę? Kiedyś ten dom się przyda.

- Nie mów mi, jak mam się zajmować swoimi sprawami, Tomie Budowniczy. Wszyscy jesteście zwolnieni. - Szarpnął wodze, Tom jednak wciąż trzymał uzdę. - Puść mego konia - powiedział groźnie. Tom przełknął ślinę. Za chwilę William spróbuje poderwać w górę koński łeb. Wyjął z kieszeni fartucha nie dokończoną kromkę chleba. Pokazał go koniowi, ten wyciągnął łeb i ugryzł kawałek.

- Jest jeszcze o czym mówić, panie mój, zanim odjedziesz - powiedział łagodnie.

- Puść mego konia, albo zetnę ci głowę - groźba zabrzmiała w głosie lorda. Tom patrzył mu prosto w oczy, próbując nie dać poznać po sobie, że się boi. Był większy od niego, ale to nie będzie miało znaczenia, jeśli młody pan wyciągnie miecz.

- Zrób, co pan ci każe, mężu - lękliwie mruknęła Agnes. Zapadła śmiertelna cisza. Robotnicy stali w milczeniu nieruchomo jak posągi, obserwowali. Zdawał sobie sprawę, że jedynym wyjściem w tej sytuacji było się poddać. William jednak omal nie stratował jego córeczki, a myśl o tym doprowadziła Toma do szaleństwa, z bijącym więc sercem powiedział: - Musisz nam zapłacić. William pociągnął silniej wodze, ale Tom trzymał uzdę krótko, a koń, zdezorientowany, trącał nosem kieszeń fartucha w poszukiwaniu chleba.

- Po pieniądze zgłoś się do mego ojca! - ze złością powiedział William.

- Tak zrobimy, panie, dziękujemy bardzo - przerażonym głosem powiedział cieśla. "Nędzny tchórz" - pomyślał Tom, ale sam zadrżał. Mimo to zmusił się do powiedzenia:

- Jeśli, panie, chcesz nas zwolnić, to musisz nam zapłacić zgodnie ze zwyczajem. Dom twego ojca, panie, jest o dwa dni drogi pieszo stąd, a kiedy tam dojdziemy, możemy go nie zastać.

- Za mniejsze rzeczy ludzie ginęli! - Krzyknął William, a policzki poczerwieniały mu z gniewu. Kątem oka Tom dostrzegł, że giermek podniósł rękę do rękojeści swego miecza. Wiedział, że powinien się teraz poddać, upokorzyć, ale w głębi nieznośnie skręcała go wściekłość i był tak przestraszony, że nie potrafił zmusić się do puszczenia uzdy.

- Wpierw nam zapłać, a potem mnie zabij - powiedział lekkomyślnie. - Możesz za to zawisnąć, albo nie; umrzesz i tak, prędzej czy później, a wtedy ja będę w niebie a ty w piekle. Szyderstwo zamarło na twarzy Williama, zbladł. Tom był zaskoczony: cóż mogło tak wystraszyć tego chłopca? Na pewno nie owo wspomniane wieszanie: do czego to podobne, by mieli wieszać pana za zabójstwo rzemieślnika. Czyżby tak przeraził się piekła? Patrzyli na siebie przez kilka chwil. Tom ze zdumieniem i ulgą obserwował, jak w twarzy Williama wyraz gniewu połączonego z pogardą ustępuje miejsca panicznemu lękowi. W końcu panicz wyjął zza pasa skórzaną sakiewkę i rzucił giermkowi ze słowami:

- Zapłać im. W tym momencie Tom postanowił jeszcze raz spróbować szczęścia. Kiedy William znowu pociągnął wodze, a koń podniósł silną głowę odstępując w bok, Tom ruszył wraz z nim i wciąż z ręką na uździe powiedział:

- Za zwolnienie płaci się pełną tygodniówkę, taki jest zwyczaj. - Tuż za sobą usłyszał ostry wdech Agnes i wiedział, że pomyślała, iż musiał zwariować, skoro przeciąga tę sprawę. Brnął jednak dalej: - To znaczy po sześć pensów dla robotnika, dwanaście dla cieśli i każdego murarza, a dwadzieścia cztery dla mnie. Razem sześćdziesiąt sześć pensów. - Potrafił dodawać pensy szybciej, niż ktokolwiek spośród ludzi, których znał. Giermek pytająco spoglądał na swego pana. William powiedział ze złością: - Bardzo dobrze. Tom rozluźnił chwyt i puścił uzdę. Odstąpił o krok. William zawrócił koniem i spiął go mocno, a koń pognał naprzód ścieżką przez pole pszenicy. Tom z nagła usiadł na stosie drewna. Zastanawiał się, co go napadło. Żeby tak wyzywająco się przeciwstawić lordowi Williamowi - toż to szaleństwo. Czuł, że miał szczęście, że jeszcze żyje. Tętent bojowego konia Williama cichł w oddali jak odległy grzmot a giermek opróżnił sakiewkę na ławę. Toma przeszyło uczucie tryumfu, kiedy struga srebrnych pensów zalśniła w słońcu. Oszalał, ale to poskutkowało: zapewnił sobie i swym pracownikom zapłatę.

- Nawet panowie muszą się podporządkować zwyczajom - powiedział na pół do siebie.

- Teraz tylko miej nadzieję, że nigdy nie będziesz potrzebował pana Williama prosić o pracę - odrzekła ponuro Agnes, która go usłyszała. Tom się do niej uśmiechnął. Rozumiał, że jej szorstkość wynika z uprzedniego strachu.

- Nie rób takiej kwaśnej miny, bo całe mleko w piersiach zsiądzie ci się i oseskowi dasz twaróg.

- I tak nie uda mi się nakarmić nikogo z nas w zimie, jeśli nie znajdziesz pracy.

- Do zimy jeszcze daleko - powiedział Tom.

* * *

Przez lato pozostali w wiosce. Później tę decyzję ocenili jako straszliwy błąd, na razie jednak wydawało się rozsądne, by Tom, Agnes i Alfred mogli zarabiać pensa dziennie pracując w polu przy żniwach. Gdy nadeszła jesień, musieli odejść, ale torbę mieli ciężką, pełną srebrnych pensów, a do tego upasioną świnię. Pierwszą noc spędzili na ganku wiejskiego kościoła, drugiego zaś dnia trafili do klasztoru i korzystali z gościnności zakonników. Trzeciego dnia znaleźli się w sercu Chute Forest, rozległej przestrzeni pokrytej gęstwiną zarośli i dzikiego lasu, przez który szedł trakt, nie szerszy od wolego zaprzęgu, mający po obu stronach stare dęby, w pełnej krasie odchodzącego lata. Tom niósł mniejsze narzędzia w kalecie, a młotki zawiesił przy pasie. Ciasno zwiniętą opończę umieścił pod lewą pachą, a łatę niósł w prawej ręce, wykorzystując ją jako podróżny kostur. Cieszył się, że znowu jest w drodze. Następną pracą może być budowa katedry. Może zostanie mistrzem budowniczym i zatrzyma się przy tej budowie na resztę życia, a kościół, który zbuduje będzie tak piękny, że z pewnością pójdzie do nieba. Te kilka przedmiotów domowego użytku, jakie posiadali, Agnes schowała do kociołka, który przywiązała na plecach. Alfred niósł parę narzędzi, niezbędnych do postawienia gdzieś swego nowego domu: siekierę, toporek ciesielski, piłę, mały młotek, szpikulec do robienia dziur w skórze i drewnie oraz łopatę. Marta była za mała, by nieść coś więcej niż swój kubek i nożyk przytroczone do pasa i zimowe okrycie przymocowane do pleców. Poza tym miała obowiązek prowadzenia na sznurku świni, dopóki jej nie sprzedadzą na targu. Kiedy tak szli przez nie kończące się lasy Tom przyglądał się Agnes. Minęła już połowa okresu ciąży, więc ciężar, który dźwigała z przodu już dawał się porównać z tym przymocowanym na plecach. Nie wydawała się jednak zmęczoną. Alfred też wyglądał dobrze: był w wieku, kiedy chłopcy mają więcej energii, niż wiedzy, jak ją spożytkować. Męczyła się tylko Marta. Jej szczupłe nóżki przeznaczone były do wesołej gonitwy, nie do długich marszów, dlatego nieustannie zostawała z tyłu, tak że reszta musiała zatrzymywać się i czekać, aż dziewczynka dogoni ich, ciągnąc świnię. Idąc Tom rozmyślał o katedrze, którą kiedyś wybuduje. Zaczął, jak zwykle, od naszkicowania w myślach arkady. To było łatwe: dwie proste połączone łukiem. Potem wyobraził sobie dokładnie taką samą jak pierwszą. Ustawił jeszcze jedną, by uformować jeden większy element. Potem dodał następną, jeszcze jedną, potem jeszcze wiele, aż miał ich cały rząd, wszystkie uporządkowane jedna za drugą, tworzące tunel. Oto istota tej budowli: chroniący od deszczu dach i dwie ściany podtrzymujące go. Kościół to po prostu udoskonalony korytarz. Tunel był ciemny, więc pierwszym ulepszeniem powinny być okna. Jeśli ściany będą wystarczająco silne, to można robić w nich otwory. Będą one górą zaokrąglone, będą miały proste boki i płaskie parapety - kształt ten sam, co arkada. Zastosowanie podobnych form okien i drzwi było pierwszą zasadą projektowania pięknej budowli. Drugą była ich powtarzalność: wyobraził sobie dwanaście jednakowych okien, równo rozmieszczonych wzdłuż obu ścian tunelu. Tom spróbował sobie wyobrazić wyprofilowanie okien, ale nie mógł się skupić, czuł bowiem, że ktoś go obserwuje. "To głupie" - obruszył się na siebie, przecież stale był obserwowany, oczywiście przez ptaki, lisy, koty, myszy, łasice, wiewiórki, nornice i gronostaje, które zapełniały las. Po południu Marta opadła z sił. W pewnej chwili została ze sto jardów za nimi. Stojąc i czekając, aż dołączy, Tom przypomniał sobie, jaki był w jej wieku Alfred: ładny złotowłosy chłopiec, krzepki...

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki