[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Międzynarodowe żydowskie dynastie pieniądza. Henryk Pająk
Pierwszą gwiazdą na tym firmamencie jest dynastia
Rothschildów
. Pochodzili oni z żydowskiego
getta we Frankfurcie
Byli domokrążcami naprawiającymi przedmioty domowego użytk
. Mayer
Amschel Rothschild jako 12 latek, sierota, podjął pracę u innego Żyda –
Oppenheimera
w
Hanowerze
Był rok 1769…
Po niespełna dwudziestu latach miał już dostęp do finansów Fryderyka II poprzez te dwie rodziny.
Prosperował jako dostawca wojskowy. Impulsem do fortuny stał się moment zamknięcia giełdy w
Amsterdamie: wkrótce jego fortuna wzrosła z 15.000 guldenów do miliona, stając się żywą
ilustracją porzekadła, że pierwsze cyfry uzyskuje się rękami, ale zera przy cyfrach – głową.
Trampoliną do wielkiej fortuny był ożenek jego syna Salomona z Karoliną Stein, z bogatej rodziny
z Frankfurtu. Odtąd bogate ożenki między sobą – bogatymi rodami bankierskimi, staną się regułą i
warunkiem koncentracji kapitału w rodziny bankierskie i mega-banki. Późniejsi sprawcy pierwszej i
drugiej wojny światowej musieli zapamiętać, że kiedy Francuzi atakują w 1905 roku Kassel,
Rothschild załadował swoje akcje giełdowe i pięć milionów w srebrze do skrzyni i ukrył to w domu
ambasadora Austrii, co było dużym ryzykiem. Odtąd ulubionym porzekadłem tej dynastii będzie:
„Nigdy nie kładź wszystkich jaj do jednego koszyka”. Tymi koszykami będą liczne filie ich banków
w różnych państwach i nawet kontynentach.
Żydzi ze szczytów finansjery zawsze rozmnażali się bardzo dynamicznie. Rothschildowie mieli
kilku synów. Seligman miał 8 synów, Guggenheim 7, Lazard i Warburg po czterech. Idea
Ograniczania płodności nie miała u nich posłuchu.
Rezerwują ją dla gojów.
W 1798 roku Rothschild wysłał swego trzeciego syna – Nathana do Anglii z kapitałem 250 tysięcy
florenów. Osiadł on w Londynie, a w 1805 roku poślubił niejaką Cohen, ponadto nawiązał kontakty
z kuzynem bogatego Mojżesza Mon- tefiore, członka rodziny żydowskiej z Włoch. Nathan
rozpoczyna podbój domów arystokracji poprzez pożyczki. Obok tego kupuje akcje brytyjskie,
ponadto uwielbia złodziejskie nielegalne transakcje.
W 1810 Amschel Rothschild dzieli swoją fortunę między dwóch najstarszych synów – także
Amschela i Salomona
Młodszym synom oddaje znacznie mniej (Charlesowi i Jamesowi) ale
razem tworzą międzynarodową mafię pieniądza i nieuchronnie zaczynają mieszać się do polityki, ta
bowiem staje się niezbędnym warunkiem dopisywania kolejnych trójek zer do już istniejących w
fortunach. Rothschild senior wysyła swoich delegatów na Kongres Wiedeński (1815 r.)
i hojnymi
łapówkami agituje na korzyść Żydów, dzięki czemu Metternic
uznał prawa obywatelskie
Żydów w cesarstwie austriackim.
Z kolei Salomon udał się do Berlina, gdzie pożycza Prusom 350
tysięcy funtów na opłacenie interwencji 150 tysięcy żołnierzy. Mogą już udzielać pożyczek do
pięciu milionów funtów.
Nathan
zostaje honorowym konsulem w Londynie i przenosi swoje
zainteresowanie na Włochy – dostarcza fundusze na korpus ekspedycyjny z Austrii, który po bitwie
pod Rieti wkroczył do Neapolu. Tam, najmłodszy jego brat
Charles
emituje całą serię pożyczek: w
1821 roku 16 min dukatów na 3 proc., potem jeszcze kilka razy po 16 milionów, co staje się
krociowym pomnożeniem fortuny. „Dynastia” Rothschildow odtąd oplotła pajęczyną władzy oraz
funtów i dukatów całą Europę:
Amschel
jest we Frankfurcie,
Nathan
w Londynie,
Salomon
w
Wiedniu, James w Paryżu,
Charles
w Neapolu. Mają najszybszą (prywatną) pocztę na świecie;
posiadającą immunitet dyplomatyczny, co gwarantuje najszybszą wymianę informacji o giełdach i
innych machinacjach rodu. Salomon i James finansowali wojskową wyprawę do Algierii, ale
musieli przedtem wyeliminować z konkurencji bogatego Żyda hiszpańskiego – Augusto
Malleta.
Rothschildowie nie byli jedynymi bankierami w Europie, a zwłaszcza w Niemczech. Te inne, były
także - w większości – bankami żydowskimi. Taki Hans „von”
Schreder
z Hamburga:
zainstalowany w Anglii, sterował importem zboża, inwestycjami kolejowymi w Rosji, zwłaszcza
gdy Chiny wyraziły zgodę na budowę rosyjskiej kolei przez Mandżurię, a także kopalnictwem
azotów w Chile. Ponadto, z najważniejszych, wymieńmy:
Goschen
Samuel;
Seligman
; bracia
Lazard
z ich filiami w Paryżu, Nowym Jorku, Madrycie; Samuel
Montagu
; Tuffer z Lyonu –
te
nazwiska zaczną się bezpośrednio pojawiać w kontekście rewolucji żydowskiej w Rosji i
pierwszej wojny światowej. Na 63 liczące się banki, ponad połowa znajdowała się już w
rękach żydowskich, z czego kilkanaście najważniejszych – wyłącznie w rękach żydowskich.
Mocnym uderzeniem Rothschildowie pojawiają się na scenie w 1832 roku, kiedy to Francja notuje
25 milionów franków deficytu, ponadto musi zwiększyć budżet obronny. Rothschildowie
pośpieszają z pożyczką 150 milionów i odtąd nieformalnie trzymają ster nad finansami Francji.
Austria musi dozbroić aż trzy armie na wojnę we Włoszech, Czechach i Austrii, mając 85 milionów
florenów deficytu. Salomon Rothschild i inny bankier –
Müller
, wykładają na ten cel w trzech
ratach, ponad 100 milionów. W następnym dziesięcioleciu rozpoczyna się bankowa hossa na
budowę kolei w Europie Środkowej. Rothschildowie uczestniczą w budowie sieci na północy
Francji i Niemiec, linie: Paryż-Rouen finansuje
Blount;
Paryż-Lyon Alton Shee; Tours- Nantes,
McKenzie
. Wkrótce prasa wszczyna larum z powodu astronomicznych zysków bankierów na tych
inwestycjach. Bez rezultatu. W zamian, Żydzi uzyskali równouprawnienie w Prusach.
Tak zwana „Wiosna Ludów” z 1848 roku – fala krwawych rewolucji w wielu krajach Europy,
jest dziełem żydo-masońskich intryg i pieniędzy
. Prusami rządzą bankierzy Żydzi, co pośrednio
może tłumaczyć wrogość tego państwa do resztek państwowości polskiej. Między rokiem 1816 a
1847 liczba Żydów wzrasta w Prusach ze 120 tysięcy do 206 tysięcy. Prezydentem Zgromadzenia
Narodowego we Frankfurcie był przechrzta Edward Simson
Żydowski dziennikarz Gabriel Rieses
został wiceprezydentem Zgromadzenia, gdzie posłami byli dwaj inni Żydzi – Veit z Berlina i
republikanin Robert. Wybuchają zamieszki w Wiedniu i Berlinie – sterowane przez Żydów.
Ferdynand ogłasza liberalną konstytucję dającą Żydom wszystkie prawa, po czym zamieszki
przeradzają się latem 1848 roku w wojnę domową. W „Radzie Ocalenia Narodowego”
wielki
wpływ ma wtedy rabin
Mannheimer
z Berlina. Wrzenie rewolucyjne ma na celu rozdrobnienie
ogniw władzy:
podział parlamentu na dwie izby, oraz wolność dla prasy – a ta, jest już w
rękach żydowskich.
Są to dwa warunki do prowadzenia wojen z monarchiami, na razie na płaszczyźnie parlamentarnej i
propagandowej. Celem jest zniszczenie organizmów państwowo-narodowych, ale dopiero wiek XX
przyniesie ich pełną realizację.
Żydowski fabianizm
ożeniony dosłownie i w przenośni z
fabianizmem masońskim działa powoli, ale konsekwentnie, wytrwale.
Rewolucja we Francji 1848 roku nie naruszyła majątków Rothschildów; są bankierami Ludwika
Filipa i króla Belgii Leopolda, ale zasadę siedzenia okrakiem na barykadzie zagwarantowali sobie
licznymi powiązaniami z republikanami i
socjalistami utopijnymi
. Podobnie będzie podczas
kolejnej rewolucji, tzw.
Komuny Paryskiej
. Alfonso Rothschild pożyczył wtedy tej socjalistycznej
międzynarodówce pół miliarda franków na dalsze prowokacje (na konto Banku Francji). Dzięki
temu,
choć rebelianci podpalili Paryż z czterech stron świata, nie ucierpiała ani jedna ze 150
posiadłości Rothschilda w tym mieście
. Podobnie, dziwnym trafem, podczas alianckich,
ludobójczych nalotów na miasta niemieckie w końcówce drugiej wojny światowej, dziwnym trafem
nietknięte pozostaną zakłady przemysłowe, zwłaszcza zakłady „króla wojny” – A. Kruppa.
Dynastia aktywnie „miesza” w polityce europejskiej. Popiera politykę Anglii, potem ekspansjonizm
Bismarcka przeciwko Austrii i Francji. Anzelm działa w Wiedniu, Meyer Charles we Frankfurcie,
Adolf zastępuje ojca w Neapolu. Kiedy jednak Alfonso Rothschild odmawia królowi Obojga
Sycylii pożyczenia pół miliona dukatów, musi się wynosić do Wiednia. Rothschildowie mają jednak
cztery wielkie biura: w Londynie działa
Lionel
, po nim
Nathan
, w Paryżu
James
, w Wiedniu
Anzelm
, po nim
Albert
; we Frankfurcie po Meyerze
Wilhelm
, a kiedy ten umrze w 1901 roku,
schedę przejmie Goldsmith, żonaty z córką Rothschilda.
W okresie międzywojennym Rothschildowie byli dyktatorami europejskiej i amerykańskiej giełdy
złota. Brytyjski autor książki:
Britain’s Jewish Problem (.Żydowski problem Wielkiej Brytanii)
podawał, że przedstawiciele trzech nieży- dowskich firm giełdowych spotykają się codziennie o
godz. 22.50 w biurze Rothschilda przy ulicy St. Switin’s w Londynie, z przedstawicielami trzech
żydowskich firm i uzgadniają ceny złota na jutro. I stwierdza:
Rothschildowie panują na
światowym rynku złota (s. 136)
Potomkowie Rothschildów, odtąd już stanowiący prawdziwą rodzinną dynastię europejską poprzez
licznych synów pierwszych Rothschildów, oplatają Europę siecią wpływów politycznych,
gospodarczych i finansowych, następnie „eksportują” te wpływy poza Europę. Poprzez ożenki
powiększają rodzinne imperium o bogatego Żyda
Sassoona
z Bagdadu,
Guinsburga
w
Petersburgu,
Schomberga
w Nowym Jorku, a także o wspólników we wszystkich stolicach
europejskich, nie wyłączając Madrytu i Portugalii. Bismarck, już jako kanclerz negocjuje z
Bleichroederem – plenipotentem konsorcjum Rothschildow - chodzi o fundusze na wojnę z Austrią.
Był zresztą Bismarck starym przyjacielem Rothschildów: często popasał w posiadłości rodzinnej
Amshela we Frankfurcie
Żydzi, podobnie jak we Francji, opanowali wszystkie operacje
finansowe państwa i firm przemysłowych. Gustaw
Mevissen
, przy współpracy
Oppenheimerów
–
skoligaconych z Rothschildami, już w 1848 roku, a więc w korzystnym dla nich okresie
burzycielskiej „Wiosny Ludów” – założył „Shaafhausenscher Bankverein” w Kolonii. Za sprawą
Mendelsona
Berlinera
powstał „Bank fur Handel und Industrie”. Eugene
Gutman
stał się ojcem
słynnego Dresden Banku, który połykając kolejne banki, w 1904 roku kontrolował 1200 banków,
aby wkrótce rozszerzyć swą sieć bankową na całą Europę wraz z USA i Turcją.
W 1900 roku ludność żydowska osiąga w Niemczech liczbę 587 tysięcy, co powoduje protesty
ludności niemieckiej, żądającej ograniczenia imigracji żydowskiej i nie dopuszczenia do
zajmowania przez nich stanowisk publicznych, ale Bismarck, aż do swojej śmierci w 1898 roku
siedząc „po uszy” w kieszeniach żydowskich bankierów, pomimo przydomka „żelaznego”
kanclerza, był zawsze miękki jak wosk wobec Rothschildow i spółki.
Poczytajmy, jak Żydzi opanowali finanse i przemysł hiszpański:
Kapitał finansowy kontrolujący powiązania rodów w Europie Środkowej z rządami liberalnymi,
przenika do Hiszpanii w połowie XIX wieku. Hiszpania ma doświadczenia pierwszej republiki
Deficyt skarbu wzrasta w 1870 roku z 700 do 970 milionów peset. Jest to dogodny moment dla
międzynarodowej finansjery, która rzuca się jak sępy na ścierwo i na złą administrację. Bankier
Pereira organizuje instytucję kredytową, buduje linię kolejową Madryt-Irun-Kordoba-Sewilla,
kontroluje dostawy węgla i gazu oraz operacje ubezpieczeniowe. Rothschildowie konkurują na tym
rynku. James Rothschild z Paryża finansuje linię Madryt-Saragossa-Ali- cante. Udziela pożyczki
100 min franków w 1868 roku, w zamian za subwencje — w wysokości 30 milionów z Ministerstwa
Gospodarki. W radzie administracyjnej firmy figuruje
Rothschild
i markiz Urguijo. W marcu 1870
r., za zaliczkę 40 min peset dla Ministerstwa Skarbu, otrzymują prawo wyłączności sprzedaży rtęci z
Almaden (już posiadają kopalnie w Idria), aż do roku 1896.
W marcu 1873 r. Rothschildowie z
Londynu upoważniają firmę Matheson, która kupuje dla nich za 3 min. funtów piryty miedzi Z
Rio Tinto, eksploatowane przez Hiszpanię do roku 1872. Rothschildowie z Paryża tworzą firmę
Penarro z kapitałem 5 milionów – do wydobycia ołowiu, cynku, węgla i fosfatów.
Robert Rothschild wraz ze wspólnikami z Madrytu –
Bauerem, Cohenem, Mirabaud, Wendellem
i hrabią
Romanoes
, prowadzą transakcje we Francji, Tunezji, Jugosławii, Grecji i Argentynie.
Oprócz dynastii Rothschildów, są banki prywatne z Francji z lichwiarskim oprocentowaniem, takie
jak Benoit Fould, Mail et, Hottinger, Société Generale, Credit Lyonaise.
Naród francuski, podobnie jak inteligencja innych narodów Europy Zachodniej, nie miał złudzeń co
do roli żydowskiego kapitału w ich krajach. Eudard
Drumont
w książce
Żydowska Francja
wydanej w 1886 roku, cieszącej się wielką poczytalnością we Francji, wtedy już niemal dosłownie
okupowanej przez zwycięskie żydostwo – pisze:
Żydzi są właścicielami połowy światowego kapitału
. Majątek Francji (…) szacuje się dziś na 150
miliardów franków, z których Żydzi posiadają przynajmniej 80 miliardów (…). W istocie rzeczy nikt
nie zaprzeczy, że majątek żydowski (…). Jest pasożytniczy i lichwiarski (…). Jest owocem spekulacji
i oszustw. Nie jest tworzony przez pracę, ale wyciągany z niezwykłą przebiegłością z kieszeni
prawdziwych pracowników przez instytucje finansowe, które utuczyły swoich założycieli, rujnując
własnych akcjonariuszy (…).
Do przeprowadzenia najbardziej owocnej rewolucji czasów
nowożytnych, wystarczyłoby pięciuset zdecydowanych ludzi z paryskich przedmieść i pułk, który
otoczyłby paryskie banki (…). Ludzie padliby sobie w objęcia na ulicy.
W styczniu 1872 r. Banque de Paris, Bank Holenderski i Société Generale łączą się i występują
przeciwko Rothschildom w sprawie koncesji Banco Hipotecario, ale bałagan w republice
uniemożliwia zakończenie sprawy. Zarząd Madrytu, który zmarnował 98 min reali, zwraca się o
pożyczkę do Banku Erlangera, który daje lichwiarskie pożyczki na 25 proc.
Tak zwani progresiści
chcą zredukować dotacje dla Kościoła,
występując przeciwko bankom publicznym (…).
Praktycznie nie istnieje narodowa struktura ekonomiczna i obcokrajowcy prowadzą działalność
gospodarczą. Później, gdy klimat polityczny uległ złagodzeniu w 1874 roku, w dalszym ciągu
faworyzuje się kapitał zagraniczny i tajne stowarzyszenia
. W1880 roku Rothschildowie z bankami
Bauere, Aguado, Pereira, Abrahamem Comondo, instalują swoje imperium finansowe w Hiszpanii.
Rząd hiszpański prześciga się w gestach dobrej woli w stosunku do Żydów. Król Alfons XII
interweniuje i ofiarowuje im pobyt w Hiszpanii. Adwokaci Lopez i Castelara organizują w 1886 r.
ośrodki imigracyjne dla sefardytów
„ (-)2 .
Stany Zjednoczone były obiektem podboju fmansjery żydowskiej w tym samym okresie, kiedy
pęczniały fortuny Rothschildów.
Jej amerykańskim odpowiednikiem stała się dynastia
Seligmanów
. Zapewne z porzekadła, że
bogatemu diabeł dzieci kołysze, wzięło się
aż ośmiu synów Józefa Seligmana
. Wszyscy
wyemigrowali z Bawarii w 1837 roku, osiadając w stanie Pensylvania. Prowadzą niewielkie
sklepiki i tak by zapewne było dalej, gdyby nie wojna domowa. Zdecydowanie poparli kandydaturę
Abrahama Lincolna i już w 1862 r. rząd był im winien milion dolarów. Za co? Tylko za mundury
wojskowe. Otwarli mały bank, który szybko pączkuje na oddziały we Frankfurcie, Londynie,
Paryżu, San Francisco. Zaczyna się ich współudział w polityce USA. Dzieje się tak za sprawą
generała
Granta, masona wysokiego stopnia
– późniejszego prezydenta. Masoneria loży York jest
już potęgą: w 1880 roku skupia 10 tys. lóż z 450 tysiącami członków - ich macki sięgają wszędzie,
ale sznurkami pociągają nieliczni
W czasie kryzysu, kiedy Europą wstrząsa wojna francusko-
pruska i tzw. Komuna Paryska, Hiszpanią wojna domowa itp., prezydent Grant, ofiarował Józefowi
Seligmanowi stanowisko Sekretarza Skarbu. Odtąd przez następne ponad stulecie, aż po chwilę
obecną, Stanami Zjednoczonymi będzie rządzić oligarchia pieniądza, symbolizowana przez Wall
Street i tzw. 120 Broadway.
Podczas wojny domowej Stanów Zjednoczonych, całe watahy oszustów i kombinatorów
pośpieszają rządowi z „pomocą”. Niejaki
Vanderbilt
, Żyd, kupował używane statki i sprzedawał je
państwu po podwójnej cenie i nikt z rządu nie zdołał w porę zauważyć tego oszustwa. Inny, John
Morgan
– nazwisko złowieszcze w kontekście wojen XX wieku, kupił stare karabiny po 3,5 dolara,
a sprzedawał rządowi po 22 dolary. Inny młody Żyd – John D.
Rockefeller
, zaczął obstawiać
„czarne złoto”, czyli wydobycie ropy naftowej w Pensylwanii i swojej kampanii wydobywczej
nadaje nazwę
„Standard Oil”
– nazwę równie „czytelną” w kontekście obydwu wojen światowych
i rewolucji bolszewickiej. Z chwilą gdy zdominował rynek naftowy, podnosi cenę baryłki z 10
centów do 20 dolarów, co dwukrotnie „przebija” zysk ze starych karabinów Morgana.
Inny Żyd – Meyer
Guggenheim
rodem ze Szwajcarii, mając 19 lat wyemigrował do USA. Zaczął
od handlu nićmi i brokatami: wkrótce zajmuje się rafinerią miedzi, a potem, wraz z
siedmioma
synami
, dysponuje kapitałem prawie 1,5 miliarda ówczesnych dolarów. Wkrótce utworzył
międzynarodowy trust miedzi. Podczas pierwszej wojny stanie się królem miedzi i wraz z
Bernardem Baru- chem, sternikiem prezydenta Wilsona, dyktuje ceny i samo przystąpienie USA do
wojny.
Rodzina żydowska
Lazardów
(Simon, Lazar, Elie, Aleksander) z firmy eksportowo-importowej,
przechodzi na bankowość w Paryżu w 1876 roku, a potem wyjeżdża do USA i otwiera oddział
banku w Londynie.
Żyd Maurice
Friedlander
zdominował handel zbożem.
W Nowym Jorku, największym żydowskim domem bankowym na Wall Street stał się bank „Kuhn
and Loeb Company”. Głównym właścicielem tego banku był zmarły Jacob
Schiff
. Jego
wspólnikami byli: jego syn
Mortimer
, Otto H.
Kahn
, Paul M.
Warburg
i kilku innych. Inne
wielkie banki żydowskie w Nowym Jorku, to
Speyer and Co, J. i W. Seligman and Co, Lazard
Frezes, Lan- denburg, Talman and Co, Hallgarten and Co, Knauht, Nachod and Kuhn,
Godman, Sach and Co
i kilka innych, pozostających w orbicie tamtych
Wkrótce całkowicie opanują oni giełdę – nowoczesną formę spekulacji i dyktatu finansowego,
a za nim – ekonomicznego i politycznego.
Gigantyczne oszustwa, których zawsze ofiarą było i jest państwo amerykańskie, czyli szary
podatnik, miały miejsce przy budowie linii kolejowych. Był to czas eksplozji kolejnictwa podobnie
jak w Hiszpanii i Francji. Mierzone w milach linii, rosło ono następująco: 1860 r. – 33 tysiące
wszystkich linii, po sześciu latach 60 tysięcy, a w 1920 roku 263,8 tysięcy mil
Ich budowę
finansowali drobni inwestorzy: zysk gwarantowały im banki żydowskie, ale nie podzielono ich
między tych inwestorów. Złodziejskimi bankami, które okradały inwestorów kolejnictwa USA były:
Morgan, Gould, Vanderbilt, Billa, „Kuhn Loeb and Co.”
oraz banki
Rockefellera.
W XX wieku nadal istniały i istnieją te złodziejskie dynastie, o łapach i sumieniach unurzanych we
krwi milionów ofiar obydwu wojen i szeregu innych, lokalnych.
Rosja carska także potrzebowała rozbudowy gospodarki, w tym kolejnictwa. Niezbędne było więc
otwarcie się na zachód. Od 1851 r. do 1870 r., przybyło Rosji 21.000 kilometrów kolei. Z „pomocą”
banków i przemysłowców zachodnich, rozbudowuje się przemysł maszynowy w Sankt Petersburgu,
górnictwo w zagłębiu Donieckim, wydobycie ropy na Kaukazie.
Nie próżnują Rockefełłerowie, zapewniając sobie prawa eksploatacji złóż ropy w Galicji. Na rynek
rosyjski wdziera się kapitał niemiecko-francuski, a konkretnie żydowski: Mendelssohn, Bank
Paryża, Société Generale.
Kiedy Niemcy zaczęli się buntować przeciwko obecności zaledwie 600 tysięcy Żydów w ich kraju,
to Rosja czyni to dopiero przy obecności 3,2 min swoich Żydów. Zaczęły się pogrom
Wyłania się pomysł emigracji trzech milionów Żydów do Argentyny w ciągu 25 lat. Powstają
stowarzyszenia do spraw emigracji: Lovental działa w tym kierunku w Londynie, Arnold White w
Rosji. W latach 1882-84 wyjeżdża z Rosji zaledwie 6000 Żydów, ale połowie z tej liczby nie
uśmiecha się pionierski kar- czunek lasów w Argentynie, dlatego osiadają w Buenos Aires, gdzie
natychmiast eksplodują przeróżne oszustwa i machinacje. Najwięcej wyjechało ich do Ameryki
Północnej: każdego roku podwajała się tam liczba rosyjskich emigrantów. Ich centrum stanie się
Nowy Jork, a w nim – złoty cielec – Wall Street.
Werner
Sombart
w książce:
Los judios y la vida economica
, napisał:
Uzasadnione jest twierdzenie,
że Stany Zjednoczone zawdzięczają swe istnienie Żydom. Również amerykanizm ma pieczęć
żydowską1.
Dla Polski i Polaków, a zwłaszcza dla Rosji, zasadnicze znaczenie w za- żydzeniu USA miała
przewaga
żydostwa rosyjskiego, które wyniosło z Rosji zapiekłą nienawiść do caratu.
To oni –
rękami swych bankierów, zgotują krwawy los Rosji carskiej. Ta odwetowa nienawiść dokładnie
pokryje się z dążeniem żydowskiej masonerii do
rozbicia państw narodowych
i stworzenia kilku
kontynentalnych Stanów Zjednoczonych, a w drugim planie –
Rządu Światowego
. Doskonała
[ Pobierz całość w formacie PDF ]