[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Francja w Unii Europejskiej:
Po wyzwoleniu się spod okupacji hitlerowskiej, zasadniczym celem francuskiej polityki zagranicznej było niedopuszczenie do odrodzenia się potęgi niemieckiej. Francuzi obawiali się możliwości zbytniego usamodzielnienia polityczno-militarnego Niemiec, jak i przewagi ekonomicznej. Na początku lat pięćdziesiątych Francuzi byli świadomi, że Francja została już trzykrotnie zaatakowana przez Niemcy. Idea zjednoczenia Europy miała we Francji od dawna wielu zwolenników. Za jej duchowego przywódcę związkowcy uważają Pierre'a Prudhona. Inni przywołują takie nazwiska jak: Sully, księdza Saint-Pierre, czy Wiktora Hugo. Bliżej naszych czasów, w 1930 r. Aristide Briand lansuje z trybuny Stowarzyszenia Narodów projekt Federacji Europejskiej. Idea ta została podjęta po wojnie przez Rene Coty'ego. Lecz Francja , po przejściach wojennych była zbyt słaba ekonomicznie i politycznie, by realizować sama to przedsięwzięcie. W 1948 r. Francja wstąpiła wraz z 16 beneficjantami do Europejskiej Organizacji Współpracy Gospodarczej, która miała na celu nie tylko podział kredytów amerykańskich, ale także integrację kontynentu, a zwłaszcza jej zachodnią część. Dzięki inicjatywie Georges'a Bidault, w maju 1949 10 rządów organizuje Radę Europy w Strasburgu, która wieńczy wysiłki podejmowane przez Francję, oparte na kooperacji politycznej. Francja dała także decydujący impuls ruchowi w jednoczeniu Europy ze swoim projektem "poll charbon - acier"
9 maja 1950r. francuski minister spraw zagranicznych - Robert Schuman skierował memorandum do rządów krajów Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Włoch. Oryginalność tego planu polegała na założeniu między Niemcami i Francją wspólnego ośrodka ponad instytucjami narodowymi i otwartego na inne kraje Europy. Anglia odmówiła. lecz Niemcy, Włochy i trzy kraje Beneluxu odpowiedziały "tak". Po negocjacjach między "Szóstką" traktat został podpisany w Paryżu 18.04.1951 i ustanowił Europejską Wspólnotę Węgla i Stali. Sprawa ta miała zarówno podłoże polityczne, jak i gospodarcze. Przede wszystkim kwestia niemiecka zaczęła niepokoić polityków francuskich. Niemcy Zachodnie wkraczały bowiem w fazę odbudowy gospodarczej, zmierzającej do rozbudowy swego potencjału. Odradzające się Niemcy zaczęły żądać rozwiązań, które budziły obawy Francji. Już wtedy mówiono o zaproszeniu Niemiec do Paktu Atlantyckiego i odtworzeniu niemieckiej siły zbrojnej. Francja starała się za wszelką cenę wypracować skuteczny sposób na rozwiązanie kwestii niemieckiej. Plan Schumana wydawał się odpowiadać temu zapotrzebowaniu. Europejska Wspólnota Węgla i Stali dała początek tzw. Małej Europie Sześciu, tworzonej wokół osi Paryż-Bonn. Termin ten odnosił się do sześciu państw : Belgii, Francji, Włoch, Luksemburga, Holandii i Niemiec, które 18 kwietnia 1951r., na mocy Traktatu Paryskiego utworzyły właśnie Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (weszła w życie 23.07.1952) Wraz z EWWiS pojawiła się pierwsza ponadnarodowa władza europejska- Wysoka Władza, Wspólne Zgromadzenie, Rada Ministrów i Trybunał Sprawiedliwości. Traktat został zawarty na 50 lat i wygasł 23.07.2002 roku.
Dzięki wysiłkom założycieli jedności europejskiej, takim jak J.Monnet i P.H.Spaak w 1955 r. odbyła się konferencja ministrów spraw zagranicznych sześciu członków Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali w Messine. Rezolucja Messyńska zakładała :
· merytoryczną rozbudowę wspólnych instytucji europejskich,
· stopniową fuzję gospodarki narodowej,
· stworzenie wspólnego rynku,
· harmonizację polityki socjalnej.
Od powyższych pomysłów odcięła się Francja. Po konferencji messyńskiej powstała specjalna komisja do opracowania koncepcji wspólnoty gospodarczej i współpracy w dziedzinie energii atomowej. W wyniku jej prac, w roku powstał tzw. , pod którego przewodnictwem komisja pracowała. On to właśnie stanowił podstawę trwających bez mała rok rokowań, które doprowadziły do przyjęcia dwóch podpisanych r. W Rzymie. Pierwszy ustanawiał (EWG), a drugi (EURATOM). Traktaty weszły w życie r. Pierwszy dążył on do redukcji opłat celnych wśród krajów członkowskich, swobodnego ruchu osób, towarów i przepływu kapitału. W 1958r., czyli wtedy, gdy zaczęła działać EWG, Charles de Gaulle odzyskał władzę. Jego postawa wobec integracji europejskiej doprowadziła jednak do dwukrotnego zawetowania brytyjskiego przystąpienia w 1963 i 1967r. W tym samym czasie de Gaulle doszedł do porozumienia z Konradem Adenauerem i w ramach Traktatu Elizejskiego z 1963r. nawiązał dobre stosunki z Niemcami. Rezygnacja de Gaulle’a w 1969r. doprowadziła do zasadniczej zmiany we francuskim nastawieniu względem integracji europejskiej. Prezydent Pompidou zgodził się na to, by Zjednoczone Królestwo, Dania i Irlandia przyłączyły się do Wspólnoty. Jego następca był i pozostał przekonanym pro-Europejczykiem. Francja przyczyniła się znacznie do umocnienia i poszerzenia europejskiego. 22.01.1972 r. miało miejsce podpisanie traktatu w Brukseli, który powiększył Wspólnotę z 6 do 10 państw. Grecja dołączyła w 1981, a Hiszpania i Portugalia w 1986. Europa 12 ratyfikowała tego samego roku Akt Zjednoczenia Europejskiego. W roku uzgodniono w utworzenie systemu wspólnej kontroli granic i zniesienie wizowych granic wewnętrznych w obrębie Hiszpanii, Francji, Włoch, krajów Beneluksu, Portugalii i Niemiec, a rok później ustalono utworzenie korpusu wspólnych sił wojskowych krajów Wspólnot. Po krachu finansowym w 1987 r., kraje Europy 12 przyjęły do świadomości zależności wobec ekonomii światowej i konieczność odpowiedzi na to wyzwanie. Poza tym przewroty w Europie Wschodniej pokazały, że równowaga została zachwiana, i że Europa Zachodnia musi zająć się swoim bezpieczeństwem. Wszystkie te niepokoje ujawniły się w chwili podpisania Traktatu w Maastricht zakładającego Unię Europejską i przed zbliżającym się we Francji referendum 20.09.1992 r.. Kampania na "tak", do której zaangażowali się liderzy opozycji, Valéry Giscard d'Estaing i Jacques Chirac przyniosła rezultaty. 20.09.1992 r. w przeciwieństwie do przewidywań wiekszość Francuzów zaakceptowała Traktat z Maastricht. Francuzi zaakceptowali swoją obecność w Unii Europejskiej
W momencie utworzenia Małej Europy Sześciu, Francja posiadała 18 mandatów w Parlamencie. Z czasem liczba ta rosła. Ponadto Francja reprezentowana jest w Komisji Europejskiej, w Komitecie Regionów i Komitecie Społeczno-Ekonomicznym. Wielu Francuzów sprawowało funkcje w instytucjach unijnych. Ludność Francji stanowi 16 % ludności Unii Europejskiej. Obecnie:
miejsca w Parlamencie Europejskim: 72
głosy ważone w Radzie: 29
miejsca w Komitecie Ekonomiczno - Społecznym: 24
miejsca w Komitecie Regionów: 24
Komisja Europejska: Jacques Barrot (od 1 listopada 2004 r.) - Wiceprzewodniczący Komisarz ds. Transportu. Francja przywiązuje dużą wagę do Europejskiej Polityki Sąsiedztwa. Jej celem jest stworzenie przestrzeni stabilności i dobrobytu zarówno z sąsiadami ze Wschodu, jak i południowej części basenu Morza Śródziemnego. Traktat Konstytucyjny był popierany przez Francję. Uważała ona, że dzięki niemu UE zyska na skuteczności i demokratyczności oraz będzie mogła odgrywać lepiej swoją rolę na forum międzynarodowym. 1 lipca 2008 roku Francja przejęła przewodnictwo w UE od Słowenii. Francja nastawia się na: przyjęcie serii posunięć w kwestii zmian klimatycznych i produkcji energii, uchwalenia europejskiego paktu imigracyjnego oraz rewizję polityki obronnej i rolnej Unii Europejskiej.
Konstytucja dla Europy to projekt traktatu konstytucyjnego, który ma zostać zawarty między państwami członkowskimi Unii Europejskiej. Konstytucja dla Europy miałaby wejść w zamian dotychczasowych Unii. Uchylone mają zostać i oraz wszystkie traktaty i akty je zmieniające i uzupełniające. Jednocześnie Unia Europejska miałaby uzyskać podmiotowość prawną. Ponadto dokonano wyraźnego podziału na kompetencje Unii, państw członkowskich oraz kompetencje dzielone.
Istotnie wzmocniona miałaby zostać przede wszystkim współpraca w sprawach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (m. in. projekt zakłada powołanie europejskiego Ministra Spraw Zagranicznych. Aby konstytucja weszła w życie, powinna być ratyfikowana przez wszystkie 25 krajów członkowskich. Pierwotnie zakładano, że proces ten będzie trwać nawet dwa lata. Obecnie został on zamrożony. W zależności od prawa obowiązującego w poszczególnych państwach, ratyfikacji traktatu dokonuje parlament lub naród w drodze referendum.
Referenda odbyły się: w Hiszpanii (wynik: TAK, 20 lutego 2005), we Francji (wynik: NIE, 29 maja 2005) i w Holandii (wynik: NIE, 1 czerwca 2005). Lewica we Francji przekonywała, że przyjęcie konstytucji oznacza "zalanie" Francji, przez pracowników z nowych krajów członkowskich UE symbolizowanych przez "". Na prawicy główne siły przeciwne ratyfikacji traktatu skupiły się wokół oraz . Politycy z tego nurtu twierdzili, że Francja nie powinna stawać się częścią europejskiego superpaństwa. Prawica przekonywała również, że dzięki konstytucji możliwa będzie akcesja do . Ostrzegali przed napływem emigrantów, mających odebrać Francji jej korzenie.
Według zwolenników konstytucji opowiedzenie się przez Francuzów przeciw traktatowi spowoduje osłabienie roli tego kraju w zjednoczonej Europie. Twierdzili oni, że nie ma żadnego Planu B. Rozwój Europy zostanie zawieszony, a przez najbliższe 10 lat obowiązywać będzie .
Odrzucenie Konstytucji stanowiło polityczną porażkę rządu i prezydenta. Już następnego dnia premier podał się do dymisji, a jego miejsce zajął . Obserwatorzy francuskiej sceny politycznej sądzą, że prezydent Chirac nie uzyska poparcia, aby stanąć do kolejnych wyborów prezydenckich w roku 2007. Już w noc wyborczą, kiedy ogłoszono wyniki sondażowe, niektórzy politycy stwierdzili, że powinien on ustąpić z urzędu, ostatecznie 11 marca 2007 ogłosił, że nie będzie kandydował w wyborach prezydenckich na trzecią kadencję. wygrał , i 16 maja Chirac zakończył urzędowanie.
7-8.02.2008 Francja ratyfikowała Traktat Lizboński- Ratyfikacja Traktatu Lizbońskiego przez Francję na kilka miesięcy przed rozpoczęciem francuskiej prezydencji w Unii Europejskiej przypieczętowuje powrót naszego kraju do serca Europy – powiedział tuż po ogłoszeniu wyników premier Francji, Francois Fillon. Francuski sekretarz stanu do spraw europejskich, Jean-Pierre Jouvet, określił dokonanie ratyfikacji przez Zgromadzenie Narodowe jako „historyczny moment dla Francji”. Trzy lata temu to właśnie negatywny wynik referendum we Francji oraz w Holandii sprawił, że Traktat Konstytucyjny nie wszedł w życie.- Przyjęcie Traktatu Lizbońskiego jest silnym wyrazem woli modernizacji europejskich instytucji dla bardziej wydajnej i przejrzystej Unii Europejskiej – powiedział przewodniczący Komisji Europejskiej, Jose Manuel Barroso, gratulując Francuzom wyniku głosowania. Dodał również – Poprzez bycie jednym z pierwszych krajów, które ratyfikowały Traktat Lizboński, Francja potwierdza swoje aspiracje do stania na czele Europy.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]