[ Pobierz całość w formacie PDF ]
O pierdzeniu
Poemat liryczny
Od prawieków w całym świecie,
Kogo kolka w boku gniecie,
Każdy sobie pierdzi chętnie,
Cicho, smutno lub namiętnie.
Stary, młody, mały, duży -
Wszystkim dym się z dupy kurzy,
Każdy chętnie portki pruje,
Bliźnim pod nos popierduje.
Pierdzą panny, dobrodzieje,
Księża, szlachta i złodzieje,
Nawet papież, chociaż miernie,
Też kadzidłem sobie pierdnie.
Pierdzą ludzie na siedząco,
Na stojąco i chodząco.
Pierdzą nawet przy kochaniu
By dać taktu, jak przy graniu.
Krasawice, w wieku kwiecie,
Pierdzą cicho jak na flecie.
A poważne w wieku damy
Wypierdują całe gamy.
I w teatrze, i w kościele,
W dnie powszednie i niedziele,
I filozof, i matołek -
Każdy pierdzi ciągle w stołek.
Jeden przebrał w jadle miarkę
I ma w dupie oliwiarkę.
Gdy chciał pierdnąć, na odmianę,
Obsrał okna, drzwi i ścianę.
Ten zaś smrodzi jak niecnota,
Jakby zjadł zdechłego kota.
A kiedy się czosnku naje,
1
To aż wiatrak w oknie staje.
A ten trzeci jest w humorze
Kiedy pierdnąć sobie może.
Więc natęża siłę całą
By popierdzieć chwilę małą.
Tam jąkała w kącie stoi.
Dupę ściska bo się boi.
Chciałby sobie puścić bąka,
Lecz w pierdzeniu też się jąka.
Jendym słowem - w całym świecie,
Kogo bździna w dupie gniecie -
Wszyscy niech se pierdzą chętnie:
Cicho, smutno lub namiętnie.
2
[ Pobierz całość w formacie PDF ]