[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Dario Fo
Przypadkowa
Ļ
mier
ę
anarchisty
a-tak
Anarchistyczna Inicjatywa Wydawnicza AIW
Kraków 2002
1
WST
Ħ
P
„Przypadkowa
Ļ
mier
ę
anarchisty”, której prapremiera
odbyła si
ħ
w Mediolanie 5 grudnia 1970 r., uchodzi za jedn
Ģ
z
najlepszych sztuk antypolicyjnych. Powstała w reakcji na
wydarzenia zwi
Ģ
zane z aresztowaniem i
Ļ
mierci
Ģ
mediola
ı
skiego
anarchisty Giuseppe Pinellego. Weszła do kanonu sztuk, których
zadaniem była kontrinformacja – odpowied
Ņ
na zafałszowany
obraz politycznej rzeczywisto
Ļ
ci, kreowany przez rz
Ģ
dowe i
kapitalistyczne mass media.
Od krwawej wiosny do gor
Ģ
cej jesieni
W kwietniu 1969 r. podczas targów na dworcu centralnym
w Mediolanie eksplodowały bomby. 8 sierpnia seria bomb
podło
Ň
onych w poci
Ģ
gach tylko przez przypadek nie
spowodowała masakry. O podło
Ň
enie ich policja oskar
Ň
yła dwóch
anarchistów: Pinellego i Valpred
ħ
.
Policja znała ich działalno
Ļę
, gdy
Ň
anarchistyczne Koło 22
Marca, do którego nale
Ň
ał drugi z nich, od dawna było
infiltrowane przez agenta policji i faszyst
ħ
w jednej osobie – 25-
letniego Mario Merlina. Agent ów w kwietniu 1968 przeszedł
szkolenie w rz
Ģ
dzonej przez pułkowników Grecji, gdzie wyjechał
oficjalnie z wycieczk
Ģ
rzymskich studentów. Merlino był równie
Ň
współzało
Ň
ycielem Circolo Bakunin (Koło Bakunina), do którego
działalno
Ļ
ci z rezerw
Ģ
odnosiła si
ħ
Włoska Federacja
Anarchistyczna (FAI).
2
Wspomniane wydarzenia poprzedziła fala strajków w
zakładach pracy i na uczelniach. Ich przyczyn
Ģ
był
systematycznie wprowadzany przez pracodawców nowy rytm
pracy, organizowanej w taki sposób, by utrudni
ę
robotnikom
prowadzenie rozmów i zredukowa
ę
do niezb
ħ
dnego minimum,
sankcjonowanego jedynie wzgl
ħ
dami technologicznymi,
wzajemne kontakty mi
ħ
dzyludzkie na terenie zakładów pracy.
Rozwi
Ģ
zanie to miało zapobiec skutecznej koordynacji akcji
strajkowych. Robotnicy jednak nie rezygnowali z prób oporu.
Popularne stały si
ħ
„strajki w kratk
ħ
”, polegaj
Ģ
ce na blokowaniu
produkcji przez czasowe wstrzymanie od pracy w
poszczególnych sektorach linii monta
Ň
owych. Coraz cz
ħĻ
ciej
dochodziło do star
ę
z policj
Ģ
. Wiosn
Ģ
1969, w miasteczku
Battipaglia koło Salerno, zapowied
Ņ
zamkni
ħ
cia fabryki
papierosów skłoniła tłum robotników i bezrobotnych do
obrzucenia kamieniami mównicy, na której przemawiali politycy
chadecji, partii komunistycznej i socjali
Ļ
ci. Przegoniono nawet
przedstawicieli radykalnej lewicy, nast
ħ
pnie podpalono
komisariat policji, poniewa
Ň
jego załoga odmówiła wydania broni
demonstrantom. Obrzucono kamieniami gmach s
Ģ
du i ratusz, a
kiedy wzniesiono barykady na autostradzie na torach kolejowych,
do kontrataku ruszyła policja z Salerno i Neapolu. Podczas
zdobywania miasteczka zastrzelono dwóch robotników,
kilkunastu powa
Ň
nie raniono. Fabryka nie została jednak
zamkni
ħ
ta.
Wiosenne wydarzenia odbiły si
ħ
gło
Ļ
nym echem w
prawie ka
Ň
dym włoskim zakładzie pracy. Scen
Ģ
kolejnych walk
robotniczych stały si
ħ
słynne zakłady Pirellego. W sytuacji, gdy
Mirelli zacz
Ģ
ł importowa
ę
opony z Grecji, aby w ten sposób
przetrzyma
ę
strajk swoich robotników, odpowiedzieli oni
wyłamaniem bram w tury
ı
skiej fabryce, niszcz
Ģ
c kilkaset opon i
samochodów gotowych do sprzeda
Ň
y.
Inauguracja sezonu w La Scali zacz
ħ
ła si
ħ
od obrzucenia
gmachu opery puszkami z farb
Ģ
i jajkami. Była to akcja
3
przeciwko bawi
Ģ
cej si
ħ
tam bur
Ň
uazji. Niedługo potem tłum
demonstrantów i klientów zablokował wej
Ļ
cia do najdro
Ň
szego z
włoskich domów towarowych „Rinascente”. Z kolei 6 listopada
dwadzie
Ļ
cia pi
ħę
tysi
ħ
cy robotników i studentów zebrało si
ħ
przed siedzib
Ģ
mediola
ı
skiej RAI-TV protestuj
Ģ
c przeciwko
fałszowaniu informacji i monopolowi pa
ı
stwa w telewizji. Kiedy
pokojowa demonstracja miała si
ħ
ku ko
ı
cowi, nast
Ģ
piła szar
Ň
a
policji, w wyniku której wielu demonstrantów odniosło rany,
b
Ģ
d
Ņ
zostało aresztowanych. Wreszcie 19 listopada strajk
powszechny wstrz
Ģ
sn
Ģ
ł całymi Włochami, a uczestniczyło w nim
dziewi
ħ
tna
Ļ
cie i pół miliona pracowników. Tego samego dnia w
Mediolanie dwudziestokilkuletni policjant Antonio Annaruma
poniósł
Ļ
mier
ę
zgnieciony ci
ħŇ
arówkami policyjnymi (jak wynika
z materiału filmowego francuskiej TV), lecz odpowiedzialno
Ļę
za
jego
Ļ
mier
ę
została przypisana demonstrantom napadni
ħ
tym
przez policj
ħ
po tym, jak opuszczali Teatr Lisica,
ŇĢ
daj
Ģ
c zakazu
eksmisji i prawa do mieszka
ı
. Nast
ħ
pnego dnia ponad dziesi
ħę
tysi
ħ
cy studentów manifestowało w sprawie uwolnienia swoich
dziewi
ħ
tnastu kolegów zatrzymanych przed Teatrem Lisica.
Znowu interweniowała policja. Pogrzeb policjanta Annarumy stał
si
ħ
pretekstem do rz
Ģ
dowej i medialnej nagonki przeciwko
„ekstremistom” i w obronie „demokratycznych instytucji”.
Prezydent Włoch, socjaldemokrata Saragat, wysłał telegram, w
którym pot
ħ
pił „barbarzy
ı
ski mord na młodym policjancie”, a
dziennikarze prze
Ļ
cigali si
ħ
w opisach bestialstwa
demonstrantów, którzy mieli wywlec policjanta z samochodu,
aby nast
ħ
pnie zmia
Ň
d
Ň
y
ę
mu głow
ħ
metalowym pr
ħ
tem.
Zwi
Ģ
zki zawodowe nie przerwały jednak akcji
protestacyjnych. 28 listopada w Rzymie doszło do stutysi
ħ
cznej
manifestacji robotników przemysłu metalowego przeciw nowym
kontraktom. Członkowie Koła Bakunina i Koła 22 Marca z
Valpred
Ģ
i Merlino na czele wywołali przy tej okazji zamieszki,
atakuj
Ģ
c policj
ħ
butelkami z benzyn
Ģ
i pociskami
wystrzeliwanymi z proc.
4
Rze
Ņ
12 grudnia 1969
W komunikacie wydanym przez włoski Anarchistyczny
Czarny Krzy
Ň
1
mo
Ň
na było przeczyta
ę
,
Ň
e „jedynym wyj
Ļ
ciem,
jakie pozostaje klasie rz
Ģ
dz
Ģ
cej jest wytworzenie takiej sytuacji
zagro
Ň
enia i takiego stanu napi
ħ
cia, w którym ka
Ň
da podło
Ļę
byłaby legalna oraz wykreowanie takiej desperacji, która sprawi,
Ň
e ludno
Ļę
z ulg
Ģ
powita utrat
ħ
wolno
Ļ
ci”.
12 grudnia 1969 r., w pi
Ģ
tek o godz. 16.37 w Banku
Rolnym przy Pizza Fontana w Mediolanie wybuchła bomba, od
której zgin
ħ
ło szesna
Ļ
cie osób a dziewi
ħę
dziesi
Ģ
t jeden zostało
rannych, w tym wielu okaleczonych do ko
ı
ca
Ň
ycia. Eksplozj
ħ
spowodowało sze
Ļę
kilogramów trotylu poł
Ģ
czonych z
mechanizmem zegarowym. Krew i wn
ħ
trzno
Ļ
ci zabitych splamiły
marmurowe filary od podłogi do wysoko
Ļ
ci dwóch metrów.
Drug
Ģ
bomb
ħ
odnalazł portier w Banco Commerciale Italiana.
Metalow
Ģ
kasetk
ħ
ukryt
Ģ
w torbie uznał za zgub
ħ
klienta banku i
zaniósł na biurko dyrektora. Bank ewakuowano, a bomb
ħ
zdetonowano na podwórku, zamiast zachowa
ę
j
Ģ
dla potrzeb
Ļ
ledztwa. Było to o tyle zaskakuj
Ģ
ce,
Ň
e w Mediolanie pracował
sier
Ň
ant Guido Bizzari, rekordzista, który rozbroił wcze
Ļ
niej
dwana
Ļ
cie tysi
ħ
cy ładunków. Tego samego dnia wybuchły,
niemal równocze
Ļ
nie, trzy inne bomby w Rzymie. Pierwsza – w
centrali Krajowego Banku Pracy, rani
Ģ
c siedemna
Ļ
cie osób;
druga – na schodach prowadz
Ģ
cych do Ołtarza Ojczyzny,
góruj
Ģ
cego nad Placem Weneckim; trzecia – w jego pobli
Ň
u. Te
ostatnie nie spowodowały strat w ludziach.
Rz
Ģ
d włoski ogłosi
Ň
ałob
ħ
narodow
Ģ
, a zwi
Ģ
zki
zawodowe postanowiły zawiesi
ę
wszelkie akcje protestacyjne.
Godzin
ħ
po pierwszym zamachu w Mediolanie, a prawie
1
Anarchistyczny Czarny Krzy
Ň
– organizacja pomocy wi
ħŅ
niom politycznym i
osobom represjonowanym
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]